Dla ludzi ktorych nic z punk rockiem nie laczy lub kiedys laczylo przez chwile, ksiazka zapewne nic nie wniesie. Ja uwazam ja za lekture wibitna w swoim rodzaju. Mam 45 lat i punk rock znaczaco wplynal na moje zycie i nie jest to kwestia przeszlosci. Na szczescie nie wplynal on tak dolujaca jak opisuje to autor. Poza tym, mieszkam w Londynie i bywam w tych samych klubach muzycznych, bywalem w tych samych sklepach plytowych, kiedy jeszcze istnialy, wiec dodatkowo czuje te ksiazke.
W polskiej spolecznosci punkowej wydanie tej ksiazki odbilo sie sporym echem i pozytywnym wydzwiekiem.
Daje 9/10, odejmujac 1 punkt za przedluzajace sie wywody.

Dla ludzi ktorych nic z punk rockiem nie laczy lub kiedys laczylo przez chwile, ksiazka zapewne nic nie wniesie. Ja uwazam ja za lekture wibitna w swoim rodzaju. Mam 45 lat i punk rock znaczaco wplynal na moje zycie i nie jest to kwestia przeszlosci. Na szczescie nie wplynal on tak dolujaca jak opisuje to autor. Poza tym, mieszkam w Londynie i bywam w tych samych klubach...

Książka o młodości, buncie, szarej rzeczywistości i punk rocku. Każdy kto napotkał na swojej drodze to zjawisko jakim jest hc punk w tej książce znajdzie coś dla siebie i (kto wie, może i o sobie?). Bo czyż nie uciekało się z domu na pierwszy w życiu koncert. Lub oklamywalo rodziców żeby tylko nie przegapić występu ulubionej grypy. A jeśli w dodatku był to zagraniczny zespół (?) Ech. Kto dziś po latach wspomina swoją młodość. A może wciąż tkwi/bierze udział w scenie. Nadal pozostaje wierny temu czym ją/jego natchnęły zespoły które wykrzyczały swój bunt...i nadal krzyczą w naszych sercach. Ta książka jest dla...wszystkich.

Książka o młodości, buncie, szarej rzeczywistości i punk rocku. Każdy kto napotkał na swojej drodze to zjawisko jakim jest hc punk w tej książce znajdzie coś dla siebie i (kto wie, może i o sobie?). Bo czyż nie uciekało się z domu na pierwszy w życiu koncert. Lub oklamywalo rodziców żeby tylko nie przegapić występu ulubionej grypy. A jeśli w dodatku był to zagraniczny...

Mam bardzo sprzeczne odczucia po przeczytaniu "Weltschmerz Hardcore". Od początku autor ustawia sposób opowiadania w zbyt mentorskim tonie, na zasadzie: "dziecko, a teraz powiem ci trochę o czasach i świecie, o których nie masz pojęcia". Dodatkowo kobiety właśnie tak tu funkcjonują, głównie jako bierne słuchaczki, czasem głupiutkie i raczej jako statystki. Ponadto trudno nie odbierać tej historii, jako relacji sfrustrowanego dorosłego pana, który zapomniał dorosnąć. Idealisty, marzącego o innym świecie i rozczarowanego nim, gdy marzenie się spełnia.
Z drugiej strony warto oddać autorowi sprawiedliwość. Po pierwsze świetnie zdaje sobie sprawę z tego, że te jego frustracje bywają żałosne, często to sugeruje i wie, że staje się boomerem narzekającym na to jak wygląda współczesność, podczas gdy on walczył o co innego. Ta świadomość, czasem wręcz kpina i dystans, ratuje w kilku momentach całość. Doceniam tę książkę również za wartość czysto dokumentalną, bo to z pewnością niezłe świadectwo epoki i swoisty dziennik punka z czasów PRLu. Podsumowując, warto, nawet jeśli uważam, że ta autokreacja na wiecznego przegrywa bywała męcząca.

Mam bardzo sprzeczne odczucia po przeczytaniu "Weltschmerz Hardcore". Od początku autor ustawia sposób opowiadania w zbyt mentorskim tonie, na zasadzie: "dziecko, a teraz powiem ci trochę o czasach i świecie, o których nie masz pojęcia". Dodatkowo kobiety właśnie tak tu funkcjonują, głównie jako bierne słuchaczki, czasem głupiutkie i raczej jako statystki. Ponadto trudno...

Naprawdę chciałem napisać pozytywną opinię na temat książki Wojciecha Kozielskiego "Weltschmerz Hardcore". Chcieć to móc, jak mawiają mądrzejsi. Niestety nie w tym przypadku. Z założenia pomysł był niezły, żeby napisać generacyjną powieść tych, którzy w latach osiemdziesiątych uczestniczyli w muzycznym festiwalu w Jarocinie. Sądzę, że jest wyraźna luka w literackim świecie, właśnie dotycząca tamtych czasów. Tym większy był mój głód powieści na ten temat.

Jakkolwiek początek był interesujący, to z czasem zaczęliśmy się osuwać w okopy banału i trywialności. Tym większa szkoda, bo potencjał był, ale niestety nie jestem w stanie zdzierżyć kolejnej powieści, gdzie na plan pierwszy wychodzi niemożliwa do spełnienia miłość i to po serii scen o wątłej konstrukcji psychologicznej. Jedyna pociecha, że za granicą też nie potrafią celnie opisać doświadczeń muzycznych i literackich, gdyż podobne złe odczucia wzbudza we mnie seria "Vernon Subutex" Virginie Despantes.

Naprawdę chciałem napisać pozytywną opinię na temat książki Wojciecha Kozielskiego "Weltschmerz Hardcore". Chcieć to móc, jak mawiają mądrzejsi. Niestety nie w tym przypadku. Z założenia pomysł był niezły, żeby napisać generacyjną powieść tych, którzy w latach osiemdziesiątych uczestniczyli w muzycznym festiwalu w Jarocinie. Sądzę, że jest wyraźna luka w literackim świecie,...

Kiedy Kozielski pisze o miłości to jest cudownie. Czyta się to z wypiekami na twarzy i chce się to przeżyć. Kiedy kozielski pisze o muzyce, to gdzieś ta pasja ulatuje. No ale wiadomo: dziewczyny > muzyka ;)

Kiedy Kozielski pisze o miłości to jest cudownie. Czyta się to z wypiekami na twarzy i chce się to przeżyć. Kiedy kozielski pisze o muzyce, to gdzieś ta pasja ulatuje. No ale wiadomo: dziewczyny > muzyka ;)