Już po lekturze "Granica. Na krawędzi Europy" poczułem zew powrotu na Bałkany. "W stronę Ochrydy. Podróże przez wojnę i pokój" jeszcze bardziej mnie do ponownej wyprawy zachęciła. Jeżeli ktoś myśli, że gdzieś między Odrą i Bugiem żyje naród, który doświadczył wiele w swojej historii, to świadczy tylko o tym, że jego znajomość historii i literatury sprowadza się do lektur Trylogii i podręczników historii do szkoły podstawowej. Na niewielkim skrawku, gdzieś między wysokimi górami zostały stłoczone narody, które są sobie bliskie, a jednocześnie sobie wrogie. Autorka prowadząc nas, w książce, wokół jeziora Ochrydzkiego przedstawia powikłane losy ludzkie. Rodzin rozdzielonych granicą, która nie do końca jest widoczna. Ludzi bliskich sobie a zarazem żyjących daleko od siebie. Z książki dowiedziałem się dlaczego powszechnie widuje się kobiety w czarnych strojach, to wdowy, które niekoniecznie owdowiały w pełnym tego słowa znaczeniu. "Bapczoru" to słowo określa kogoś kto przeżył niewyobrażalną koszmar. Historia tego regionu podsumowana przez autorkę "Nad jeziorami żyją ludzie, którzy kiedyś byli jednym ludem, ale z biegiem czasu za sprawą granic i niemądrych polityków stali się wrogami".
Warto przeczytać książkę i wyciągnąć wnioski, aby na pewnym skrawku ziemi, gdzieś między Bałtykiem a Tatrami, za sprawą pewnych sił, z czasem ktoś nie opisywał historii bałkańskich.
Polecam, każdemu kto wybiera się na Bałkany lub stał się ich miłośnikiem, za sprawą kilkudniowych wypadów urlopowych.

Już po lekturze "Granica. Na krawędzi Europy" poczułem zew powrotu na Bałkany. "W stronę Ochrydy. Podróże przez wojnę i pokój" jeszcze bardziej mnie do ponownej wyprawy zachęciła. Jeżeli ktoś myśli, że gdzieś między Odrą i Bugiem żyje naród, który doświadczył wiele w swojej historii, to świadczy tylko o tym, że jego znajomość historii i literatury sprowadza się do lektur...