Pierwsze, co mnie uderzyło w tej powieści, to głupota Sophie i totalna bezpłciowość jej męża. Mają dwoje dzieci, pracuje tylko Brian, ona nie ma pracy, bo choć wcześniej zajmowała się programowaniem, przerwa na rodzicielstwo pozbawiła ją klientów, a ta upiera się na dom w tragicznym stanie. A mąż, zamiast twardo powiedzieć kobiecie, że pakowanie pieniędzy, których nie mają w kupno i remont budynku to głupota, potulnie się zgadza, bo ona prosi.

Drugą część książki czyta się zdecydowanie lepiej niż pierwszą, jest bardziej interesująca, a Sophie wreszcie zaczyna myśleć. Choć trochę. No i coś się dzieje, wkrada się pewnego rodzaju napięcie i niepewność co do tego, co zdarzy się dalej.

„W sieci pragnień” to obyczajówka z wplecionym wątkiem kryminalnym, w żadnym razie pełnoprawny kryminał. Byłaby to przyjemna rozrywka, gdyby głupota głównej bohaterki nie irytowała aż tak. Na szczęście nie przez całą powieść. Nie jestem jednak pewna, czy mogę Wam tę książkę polecić lub stanowczo odradzić. Jeśli lubicie obyczajowe opowieści, być może się Wam spodoba. Jeśli jednak jesteście, tak jak ja, wyczuleni na głupotę, możecie się, również jak ja, zirytować zamiast dobrze się bawić. „W sieci pragnień” to takie ot, czytadełko, które szybko się czyta, ale na pewno nie zostanie w mojej pamięci na długo… Chociaż nie, takiej naiwności raczej nie da się zupełnie zapomnieć 😉

Pierwsze, co mnie uderzyło w tej powieści, to głupota Sophie i totalna bezpłciowość jej męża. Mają dwoje dzieci, pracuje tylko Brian, ona nie ma pracy, bo choć wcześniej zajmowała się programowaniem, przerwa na rodzicielstwo pozbawiła ją klientów, a ta upiera się na dom w tragicznym stanie. A mąż, zamiast twardo powiedzieć kobiecie, że pakowanie pieniędzy, których nie mają...