Faktycznie, jedna z wielu książek podróżniczych typu Oto JA - byłem w... zobaczyłem.... podobało mi się/nie podobało mi się, a teraz może uda się na tym zarobić. Mimo to, warta przeczytania.

Trochę egzotyki, ale głównie tej dzisiejszej (z polskiej perspektywy pociągi z leżankami to "egzotyka", indyjskie pociągi kojarzymy z oblepionymi setkami pasażerów starociami), autorka raczej nie rozpisuje się o obyczajach i faktach indyjskich(jak się buduje lepianki czy jak przebiega wesele). Część jest trudna do załapania (te wszystkie nazwy potraw, chociaż są w załączonym słowniczku, to mi się nie chciało sprawdzać za każdym razem, czy jedli ryż z dodatkami czy też coś innego).
Książka pokazuje Indie dzisiejsze. Fakt, że "z okna pociągu", ale też sceny na dworcach, w pociągach (tu brudno, tu czysto, tam przepych) czy zwiedzanych atrakcjach. Pokazuje też ludzi. Jest nawet scena, która jeżeli się nie wydarzyła, to należało ją wymyślić: Jakiś podróżnik po Indiach twierdzi, że "z pociągu nie widać prawdziwych Indii i prawdziwych Hindusów". Monika pyta wtedy czy współpodróżnicy nie są prawdziwymi Hindusami? Czy pociągi i dworce są z innego kraju? I to mogłoby być podsumowanie. Książka pokazuje mały wycinek Indii, ale też prawdziwy. Tak samo prawdziwy jak Bollywood, hinduizm, Mumbaj, program kosmiczny czy żebracy. Po prostu inny, mało popularny kawałek wielkiego kraju i licznego narodu.
Do zalet można też zaliczyć to, że autorka, będąc dziennikarką, potrafi dobrze pisać. Nie na poziomie thrillera, ale jako reportaż wyróżnia się właśnie warsztatem spośród książek gatunku "byłem, widziałem i może uda się na tym zarobić".

Faktycznie, jedna z wielu książek podróżniczych typu Oto JA - byłem w... zobaczyłem.... podobało mi się/nie podobało mi się, a teraz może uda się na tym zarobić. Mimo to, warta przeczytania.

Trochę egzotyki, ale głównie tej dzisiejszej (z polskiej perspektywy pociągi z leżankami to "egzotyka", indyjskie pociągi kojarzymy z oblepionymi setkami pasażerów starociami), autorka...