Czytam oficjalny opis, czytam opinie i… nadziwić się chwilami nie mogę. Czy aby na pewno czytaliśmy tę sama książkę? Zacznijmy od porównania do Clancy’ego. Owszem, gdyby porównać z masówką produkowaną przez Clancy’ego w okresie różnych Net Force czy Op-Center to owszem. Książka Robinsona niczym nie ustępuje. Ale gdyby porównać z pierwszymi, trzymającymi w napięciu książkami autora „Polowania na Czerwony Październik”, „USS Seawolf” wypada słabiutko.

Wyraźnie Robinson nie mógł się zdecydować, jakiego typu powieść chce napisać. Czy techno thriller, political fiction czy też sensacyjną rąbankę „zabili go i uciekł”. Zaczyna się od techno. Amerykański superokręt ma za zadanie wyśledzić chiński superokręt i zbadać jego parametry operacyjne. Trochę na początku byłem zaniepokojony. Książka do cienkich nie należy, przez ponad 400 stron będę śledził zabawę w kotka i myszkę dwóch podwodniaków? Nie wiem, czy wytrzymam. Ale po mniej więcej ¼ książki zupełnie nagle techno thriller się kończy. Zupełnie. Okręt wraz z załoga wpada w ręce Chińczyków. Niemal cała dalsza powieść to opis, jak to dzielni marynarze dają odpór wrogowi, nie poddają się przesłuchującym poza jednym ciapciakiem. Tymczasem w Waszyngtonie trwają narady, jak uratować marynarzy i odzyskać lub zniszczyć Seawolfa. Nie było by w tym nic złego, gdyby w dalszej części książki nie powtórzono dokładnie tego samego planu, tyle że ubarwionego w szczegóły. Zero zaskakujących zwrotów akcji, zero problemów. Szpiedzy działają praktycznie bezproblemowo, Navy SEAL praktycznie bezproblemowo odbijają zakładników, okręt podobnie bezproblemowo zostaje zniszczony. Napięcie? Jakie napięcie? Zwykłe czytadło bez większych emocji. Potem mamy political fiction, gdzie odbywa się proces mający za zadanie określić winnych zaistniałej sytuacji. Jedyna zaskakująca scena to sama końcówka. Ale nie będę zdradzał, może dotrwacie do końca.

Czytam oficjalny opis, czytam opinie i… nadziwić się chwilami nie mogę. Czy aby na pewno czytaliśmy tę sama książkę? Zacznijmy od porównania do Clancy’ego. Owszem, gdyby porównać z masówką produkowaną przez Clancy’ego w okresie różnych Net Force czy Op-Center to owszem. Książka Robinsona niczym nie ustępuje. Ale gdyby porównać z pierwszymi, trzymającymi w napięciu książkami...