Jak ja uwielbiam jak się jednego autora porównuje do innego - zazwyczaj genialnego. Nie dość, że się okłamuje Czytelnika, to jeszcze robi się krzywdę samemu autorowi, bo pózniej musi żyć z tym porównaniem.

Wiem, że porównanie Koryla do Kinga to zaledwie tani chwyt marketingowy jakiegoś chcącego się wykazać pracownika wydawnictwa...ale na pewno niejedna osoba czytająca takie słowa na okładce da się nabrać.

I później wychodzi kłamstewko. Uszy pieką, nos piecze, ale kasiorka na koncie jest....

"Urojenie" nie leży nawet na tym samym piętrze co powieści Kinga. to jak porównywanie wypracowania licealisty z wycieczki szkolnej do reportaży R. Kapuścińskiego. To jak zestawienie ze sobą szkolnego przedstawienia, ze sztuką w londyńskim Royal Opera House.

To nie tak, że książka Janusza Koryla jest beznadziejna, ale czytałem mnóstwo świetnych książek, trochę też beznadziejnych i "Urojenie" plasuje się gdzieś pomiędzy, ale ledwo...

Najważniejszy z problemów (ale jednocześnie dla kogoś może to być zaleta) jest taki, że to tak naprawdę przydługie opowiadanie. Mamy jeden tylko jeden wątek, który rozwija się dość zgrabnie ale brak tu powieściowej głębi. Autor nie zagłębia się w życie bohaterów, nie opisuje ich stanów psychicznych, a emocje są przekazywane bardzo prymitywnie. Autor nie buduje napięcia, on po prostu stwierdza, że w tym momencie atmosfera jest napięta. Uwierzyłeś? No to super...Brak w tym ponadto jakiegokolwiek kunsztu...

Fajna historyjka na jeden wieczór, ale to tylko historyjka.

Jak ja uwielbiam jak się jednego autora porównuje do innego - zazwyczaj genialnego. Nie dość, że się okłamuje Czytelnika, to jeszcze robi się krzywdę samemu autorowi, bo pózniej musi żyć z tym porównaniem.

Wiem, że porównanie Koryla do Kinga to zaledwie tani chwyt marketingowy jakiegoś chcącego się wykazać pracownika wydawnictwa...ale na pewno niejedna osoba czytająca...