Jeśli czytaliście pierwszą część przygód wiewiórki autorstwa Oliviera Tallec'a to już wiecie, że bohaterka bardzo, nawet ciut za bardzo lubi swoje drzewo. 😉 Do tego stopnia, że nie ma ochoty dzielić się nim z nikim innym.

W kolejnej części idzie o krok dalej.

To całkiem zabawne, ale czytając tą historię ma się wrażenie, jakby miała nie jedną bohaterkę, a dwie. Ta pierwsza jest w pełni świadoma, jak ważne jest to, aby chronić przyrodę. Drzewo, na którym mieszka, potrzebuje jej troski i ona o nie dba. Po czym do głosu dochodzi ta druga, której zachłanny i wiecznie głodny brzuszek podpowida zjedz szyszeczkę, jeszcze jedną, nikt nie zauważy. ☺️ Ale trudno nie zauważyć, gdy szyszka po szyce, igiela po igiełce i gałązka po gałązce drzewo po prostu... znika.

Choć pozornie tą krótką opowieść moglibyśmy porównać do dylematu zjedzenia jeszcze jednej kanki czekolady (no przecież nic się nie stanie 😉), to pod uroczą warstwą literacką kryje się głębszy sens. Autor Oliver Tallec po raz kolejny przekonuje czytelnika, że nie warto być egoistycznym, zapatrzonym na własne potrzeby. Przyroda jest zasobem, o którym nie zawsze możemy powiedzieć, że jest odnawialny. Raz ścięte drzewo nie urośnie w 5 dni, potrzebuje na to często setek lat.

Trudno się dziwić wiewiórce, bo któż z nas nie zagalopował się za daleko w wielkiej pokusie. Dlatego tak ważne są takie książki, aby w ciekawy i metaforyczny sposób uświadamiały nam ważne kwestie 🍀.

Jeśli czytaliście pierwszą część przygód wiewiórki autorstwa Oliviera Tallec'a to już wiecie, że bohaterka bardzo, nawet ciut za bardzo lubi swoje drzewo. 😉 Do tego stopnia, że nie ma ochoty dzielić się nim z nikim innym.

W kolejnej części idzie o krok dalej.

To całkiem zabawne, ale czytając tą historię ma się wrażenie, jakby miała nie jedną bohaterkę, a dwie. Ta pierwsza...