300 stron tekstu jak na książkę tego typu i z tej serii może trochę odstraszać, na szczęście autor nie popisuje się swoją wiedzą, nie prowadzi przydługich i nudzących rozważań, nie przytłacza odbiorcy ogromną liczbą nazwisk i zdarzeń. 300 stron historii, które dzięki temu nie męczą i przerabia się je bez dłuższych przerw a najlepsze fragmenty wciągają podobnie jak życiorysy cesarzy u Aleksandra Krawczuka.

Z początku Paolo Cesaretti chyba za dużo czasu poświęcił charakterystyce społeczeństwa i życia ówczesnego Konstantynopola bo odniosłem wrażenie, że trochę za mało Teodory w książce o Teodorze; na szczęście z czasem wszystko skupia się na postaci cesarzowej i Justyniana. Widać, że autor miał konkretny pomysł na książkę i chciał poruszyć tylko te zagadnienia, które go interesowały. I to trochę widać, bo najbardziej szczegółowo omówione są tutaj kwestie teologiczne i architektury, za to sprawy polityki i wojskowe schodzą gdzieś na trzeci plan; nie ma tu ani jednej bitwy, której przebieg zostałby w jakikolwiek sposób opisany.

Lekturę warto polecić, jeśli ktoś już wcześniej interesował się życiorysem Teodory lub chce sobie na jej temat wyrobić własne zdanie, niekoniecznie zgodne z tym, co proponuje youtube na swoim najpopularniejszym kanale promującym historię w Polsce. Książka świetnie pokazuje też jedną z ciekawszych epok w historii – już nie starożytność, jeszcze nie średniowiecze – można zauważyć, jak na przestrzeni paru dekad zmienił się świat i sposób myślenia, oraz jakie bodźce miały na to wpływ.

300 stron tekstu jak na książkę tego typu i z tej serii może trochę odstraszać, na szczęście autor nie popisuje się swoją wiedzą, nie prowadzi przydługich i nudzących rozważań, nie przytłacza odbiorcy ogromną liczbą nazwisk i zdarzeń. 300 stron historii, które dzięki temu nie męczą i przerabia się je bez dłuższych przerw a najlepsze fragmenty wciągają podobnie jak życiorysy...