Szczerze mówiąc to nie wiem dlaczego rząd włoski tyle lat zabraniał publikacji tych pamiętników. Nie ma w nich nic specjalnie interesującego, a ich walor literacki jest żaden. Czy naprawdę uważano, że ziemia przestanie się kręcić wokół słońca, gdy świat dowie się, że Mussolini czasami miewał gorsze dni, dawał kasę swoim kochankom,lubił chodzić do teatru i mógł dwa razy z rzędu? Autorka tych pamiętników to któraś tam z kolei kochanka dyktatora relacjonująca z pieczołowitością średniowiecznego skryby swoje miłosne perturbacje z łamaczem damskich serc - Benito Mussolinim. Czytając to trudno oprzeć się wrażeniu, że wszystkie kobiety faszystowskich Włoch nie dość, że były głupie jak but, to jeszcze leciały tylko i wyłącznie na kasę i za przeproszeniem - nie należały do najcnotliwszych. Autorka jawi się jako modelowa przedstawicielka tej kobiecej społeczności. Brnąc przez tą nudę trudno także oprzeć się wrażeniu, że wszystko to jedna wielka blaga. Zakładając, że Pani Claretta faktycznie to wszystko pisała osobiście, to biorąc pod uwagę stopień szczegółowości i ilość zapisków, należałoby uznać, że po prostu nie miałaby już czasu na spotkania z Benitem, a jak pokazują źródła historyczne, jednak się z nim spotykała. Nuda, nuda, nuda. Ziew.

Szczerze mówiąc to nie wiem dlaczego rząd włoski tyle lat zabraniał publikacji tych pamiętników. Nie ma w nich nic specjalnie interesującego, a ich walor literacki jest żaden. Czy naprawdę uważano, że ziemia przestanie się kręcić wokół słońca, gdy świat dowie się, że Mussolini czasami miewał gorsze dni, dawał kasę swoim kochankom,lubił chodzić do teatru i mógł dwa razy z...