Claretta Petacci

Książka dość obszerna, to i uwag mam dość sporo. Po pierwsze, nie wiem dlaczego zapiski p. Petacci zostały opublikowane w serii „Wpływowe kobiety”, bo jasno z nich wynika, że jej wpływ na cokolwiek (łącznie z Mussolinim) był kompletnie żaden. Po drugie, nie pojmuję, skąd wydawcy wytrzasnęli tytuł książki, bo choć przeczytałam ją całą, to na żadną tajemnicę się w niej nie natknęłam. No chyba, że do takich zaliczymy informacje o znakomitej sprawności seksualnej duce, tudzież absolutne zakłamanie w kwestiach wierności (jak wielu przed nim i po nim działał wedle zasady: „przysięgał jak sięgał, jak dostał zaprzestał”). Po trzecie, w przedmowie przedstawiono barwną teorię spiskową odnośnie tego, jakoby pani Petacci była szpiegiem alianckim, stąd rzekomo wzięła się decyzja o utajnieniu jej pamiętników. Jeżeli jest w tym choć ziarno prawdy, to nawet jedno słowo z jej zapisków nie pozwala na wyciągnięcie takiego wniosku. I źródłowych przyczyn utajnienia szukałabym całkiem gdzie indziej- osobiście podejrzewam, że jacyś zakonspirowani sympatycy Mussoliniego zadbali o to, by na jego legendę (przecież wciąż żywą we Włoszech) i postać (przez wielu postrzeganą, jako pozytywną, bo w końcu był twórcą wielkich Włoch, nic to, że te były kolosem na glinianych nogach) nie padł cień oskarżeń o bufonadę, narcyzm, skrajny egocentryzm, wiarołomność, hipokryzję i tym podobne. Bo niestety, ale wizerunek jaki prezentuje nam p. Petacci zupełnie odbiega od obrazu szacownego męża stanu, wiernego wyznawanym zasadom i ideałom, miłującego życie rodzinne. Otrzymujemy za to osobnika, który jedno mówi, a drugie robi (np. ubolewa nad losem hiszpańskiej ludności cywilnej, która cierpi od włoskich nalotów, jednocześnie osobiście wydaje rozkazy, by je nasilić),bardziej dba o zachowanie pozorów niż o prawdę, jest bezapelacyjnie przekonany o swojej wielkości (o czym jasno świadczy choćby krótka wymiana zdań z kochanką: „Czy jest możliwe, że ty, taki wielki człowiek, możesz kochać mnie, która jestem niczym? Możliwe, kochanie, przecież widzisz, że tak jest"),a jego życie osobiste to znakomity materiał na komedię. Z jednej strony twierdzi, że z żoną go nic nie łączy i żyją praktycznie osobno, z drugiej drobiazgowo dba o to, by żona jak najmniej wiedziała o jego zdradach i kochankach, i dosłownie drży ze strachu, że Rachele może podsłuchać którąś z jego rozmów z Clarą, czy czegoś się domyślić. Mało tego, że nie potrafi dochować wierności żonie, nie potrafi jej też dochować swoim kochankom. W pamiętniku pełno stwierdzeń, które mentalnie chyba bardziej pasują do pryszczatego nastolatka niż ponad pięćdziesięcioletniego mężczyzny, np. "Nie kochanie, nie zdradzam cię, jestem ci wierny od ponad tygodnia”, "Kocham cię i nie chcę cię ranić. Naprawdę jestem ci wierny od kilku tygodni", "Tak, jestem dobry i niewinny aż do absurdu: 22 dni całkowitej wierności". I tak właściwie przez całą książkę.... Jednym zdaniem: niezależnie od okoliczności i nawału obowiązków, Mussolini nie pominął żadnej nadarzającej się sposobności do udowodnienia swojej „męskości”. Sama zaś pani Petacci to osobliwość sama w sobie. W centrum jej zainteresowań był praktycznie wyłącznie Mussolini, jego podboje miłosne i wyczyny seksualne, o które dość regularnie się awanturowała, bądź obrażała, ewentualnie jego występy publiczne, wygłaszane przemówienia, jego aktualne miejsce pobytu, etc. Polityka wewnętrzna i zewnętrzna, wydarzenia z kraju i świata zupełnie jej nie obchodziły. Dużo ważniejsze było to, czy Mussolini spotkał się z jedną ze swoich byłych/ aktualnych kochanek, niż podpisane traktaty, wypowiedziane wojny…. Sądząc z jej zapisków, można nabrać przekonania, że cały rok 1938 owa pani spędziła przy telefonie (czekając na to, aż duce sobie o niej przypomni i ją wezwie do siebie) lub przy pisaniu pamiętnika, z iście aptekarską precyzją odnotowując relacje z ich spotkań i jego zdrad, którym zaprzeczał, bądź się do nich przyznawał, kiedy został przyparty do muru. Gdybyż jeszcze było w tych dziennikach coś interesującego! Niestety jednak, całość zieje nudą, nudą i jeszcze raz nudą.