Jakby wziąć sagę "Zmierzch", serial "Pamiętniki Wampirów", wlać wiadro wody i wsypać worek cukru - to wyjdzie coś w rodzaju "Tajemnicy Czarnej Róży". O dziwo, nie jest to nawet takie złe, ujmuje słodyczą i naiwnością opowieści, z normalnie jednak rozumianym horrorem, czy nawet z normalnie rozumianą powieścią, nie ma to nic wspólnego.

Do Dacezville (miejsce stylizowane na riceańską Luizjanę, ale daty wydarzeń historycznych do których odnosi się powieść - XIV wiek, nakazują uznać "Dacezville" za Francję; tak naprawdę jest to zdaje się mityczna Nibylandia Autorki) do swej babci przybywa nastoletnia Cornelia Ojnone. Wobec faktu, że jej rodzice pracują w Chicago (???) postanawia ona zamieszkać u babci na stałe.

Na miejscu zaprzyjaźnia się z grupą miejscowej młodzieży. Nie układa jej się jedynie z tajemniczym i przystojnym Rico, który początkowo przyjmuje dziewczynę niechętnie. Lody stopnieją, gdy okaże się, że Cornelię łączy z chłopakiem fascynacja miejscowym zrujnowanym dworkiem, w którym, jak głosi legenda, przed wiekami mieszkały wampiry...

Grupa młodzieży toczy beztroskie życie licealistów - a to na kręgle pójdą, a to do klubu potańczyć, a to na basen, czasami wieczory na wspólnych seansach filmowych im miną. Co było do przewidzenia, wkrótce niechęć Cornelii i Rica ustąpi miejsca miłości. W bajecznym nastroju młodzi spędzą w ulubionych ruinach walentynkowy wieczór. Tym większy cios spadnie na Cornelię, gdy chwilę później na przyjęciu zastanie ukochanego w objęciach innej....

Wszystko znajdzie swe wyjaśnienie, uczucie młodych się obroni, cóż jednak, wszystko się kiedyś kończy, życie, jak to bywa z wakacyjnymi romansami nastolatków, rozdzieli zakochanych.

No, to co do fabuły to by było na tyle. W powieści bowiem nic więcej się nie dzieje. Owszem, na czytelnika czekają aż dwa duże twisty fabularne - przyznać trzeba że fajnie wymyślone (nie jest twistem fakt, że Rico jest wampirem - to akurat oczywistość), potrafią one zaskoczyć i rozbawić czytelnika (zwłaszcza dowcip z babcią), ale generalnie jakichś dramatycznych wydarzeń nie ma się co spodziewać.

dokończenie opinii na :
http://www.lubiegroze.pl/artykuly/sylwia-adamiak-tajemnica-czarnej-rozy-410/

Jakby wziąć sagę "Zmierzch", serial "Pamiętniki Wampirów", wlać wiadro wody i wsypać worek cukru - to wyjdzie coś w rodzaju "Tajemnicy Czarnej Róży". O dziwo, nie jest to nawet takie złe, ujmuje słodyczą i naiwnością opowieści, z normalnie jednak rozumianym horrorem, czy nawet z normalnie rozumianą powieścią, nie ma to nic wspólnego.

Do Dacezville (miejsce stylizowane na...