Lubię się dzielić opinią o przeczytanej książce czy obejrzanym filmie. Zazwyczaj są to pobieżne, pisanie na gorąco i na kolanie wrażenia, bardzo lakoniczne, bo kto ma dziś czas na zagłębienie się w czyjeś emocje. Tym razem analiza będzie wnikliwsza, bo książka jest wyjątkowa. "Swamplandia!" Karen Rusell była nabytkiem z przypadku. Przechodząc koło kosza z wyprzedawanymi książkami znalazłem pozycję, której szukałem. Przy okazji spostrzegłem też "Swamplandię!", która przykuła moją uwagę okładką, kojarzącą się ze stop-klatką z filmów anime Studia Ghibli. Pomyślałem, że pewnie coś dla młodego odbiorcy, ale z ciekawości zerknąłem na opis fabuły, który mocno zaintrygował. Dołożyłem jedyną, jak się potem okazało, powieść w dotychczasowym dorobku Karen Rusell do koszyka i z dumą wróciłem do mieszkania z naręczem woluminów.
Pozwoliłem książce dojrzeć na półce i kiedy zmęczyły mnie kryminały i chciałem odsapnąć od logicznych układanek wziąłem się za "Swamplandię!". Od pierwszych stron zostałem zauroczony zarówno stylem autorki, jak i wykreowanym światem. Przez długi czas miałem dużo skojarzeń z powieściami Murakamiego, do którego Karen wrzuciła szczyptę z surowymi krajobrazami McCarthy'ego. Delicje. Fabuła, która rzeczywiście ma sporo z powieści inicjacyjnej, dla zdecydowanie młodszych czytelników niż niżej podpisany, wciągnęła mnie. Chciałem się dowiedzieć co spotka bohaterów "Swamplandii!". Miałem swoje typy i zastanawiałem się czy historia podąży zgodnie z moimi przeczuciami. Do 200 strony było sporo humoru, nienachalnej symboliki zajmującej głowę. Dopiero po tej dwusetnej tronie wkradło się kilkanaście stron, które były zbędne. Z mnogą ilością opisów nie wnoszących do fabuły nic. Oko się przymykało. Na szczęście przebrnąłem ten nudniejszy fragment, a końcówka wynagrodziła wysiłek po stokroć. Sporo wątków zakończyło się zgodnie z moimi przeczuciami, ale było też kilka nieprzewidzianych splotów okoliczności. Sporo wzruszeń, sporo uśmiechu i sporo przemyśleń towarzyszyło mi w trakcie czytania, a to chyba najlepsza możliwa rekomendacja.
Reasumując: piękna powieść, której znikoma popularność w Polsce zaskakuje, bo Murakami i McCarthy, z tego co wiem, trafiali w dość szerokie gusta rodaków. Dam 8/10, ale gdyby z 50 stron wyciąć byłoby 10/10. Dawno nie czytałem "nie-kryminału", który tak by mnie wciągnął.

Lubię się dzielić opinią o przeczytanej książce czy obejrzanym filmie. Zazwyczaj są to pobieżne, pisanie na gorąco i na kolanie wrażenia, bardzo lakoniczne, bo kto ma dziś czas na zagłębienie się w czyjeś emocje. Tym razem analiza będzie wnikliwsza, bo książka jest wyjątkowa. "Swamplandia!" Karen Rusell była nabytkiem z przypadku. Przechodząc koło kosza z wyprzedawanymi...