Wypożyczyłam skuszona już nawet nie "kryminałem-retro" ale wręcz "antycznym kryminałem" a bardzo lubię tę epokę i ucieszyłam się że WRESZCIE pojawiło się coś nowego w dekoracjach starożytnej Roma aeterna. Zachwyciła mnie też przedmowa. I... na tym się skończyło. Autorka prawdopodobnie realia historyczne zna dość dobrze. Dużo gorzej z kreacją postaci, spójnością akcji, fabułą, a zwłaszcza z intrygą kryminalną. Z trudem dowlokłam się do 123 strony i zastanawiam się, czy czytać dalej (stron jest 442 czyli musiałabym przebrnąć przez 319!).
Bohaterowie papierowi, płascy, chaotyczni. Akcja... nie zauważyłam jakiejkolwiek akcji, jest tylko bezładna bieganina, rozmowy o niczym, upijanie się winem, ukrywanie się przed właścicielem kamienicy żądającym zapłaty czynszu, jeszcze więcej łażenia nie wiadomo po co, nie wiadomo dokąd, jeszcze więcej wina, jeszcze więcej rozmów o niczym i jeszcze więcej ucieczek przed właścicielem kamienicy.
Po drodze parę trupów, ale kompletnie mnie one nie obeszły.
Dał ktoś radę dotrwać do końca?
Bo ja przerzuciłam jeszcze parę stron i podziękowałam. Strata czasu i gniot.
Więcej po tę panią nie sięgnę. Często daję autorom drugą szansę, jeśli widzę choć cień potencjału w tym, co czytam. Jednak moim zdaniem Lindsey Davis należy do autorek, które wyżej tyłka nie podskoczą i nie ma sensu tracić czasu na sprawdzanie, czy inna książka została napisana lepiej.
Prawdopodobnie nie została.
Odradzam.

Wypożyczyłam skuszona już nawet nie "kryminałem-retro" ale wręcz "antycznym kryminałem" a bardzo lubię tę epokę i ucieszyłam się że WRESZCIE pojawiło się coś nowego w dekoracjach starożytnej Roma aeterna. Zachwyciła mnie też przedmowa. I... na tym się skończyło. Autorka prawdopodobnie realia historyczne zna dość dobrze. Dużo gorzej z kreacją postaci, spójnością akcji,...