Była to podróż jak we śnie - nieoczywista, oniryczna, niezwykle klimatyczna i zadziwiająca.
Proza Brunona Schulza przesycona jest poezją, niezwykłymi metaforami, epitetami, oksymoronami, neologizmami. Tworzą ją obrazy malowane słowami. Jest to proza wymagająca i nie dla każdego odbiorcy.

Opis ogrodu w opowiadaniu "Pan" jest tak bogaty, pełen barwnych plam, odcieni, kolorów, jak obraz malarza impresjonisty. Kwiaty, zieleń i plamy słońca współgrają, buzują "podszyte wiatrem i napuszczone niebem". Obok siebie "bodiaki" (osty), łopiany, kiście kwiecia, kłosy traw i drobna, barwna mozaika łąkowa. Wszystkie walczą o życie, autonomię oraz przestrzeń ze słońcem. A nad nimi bezkres i "geografia obłoków".
Na przeciwległym biegunie mamy mroczną nurzającą się w symboliźmie "Noc wielkiego sezonu". Tu zmierzch wypełniony ciemnością symbolizuje zagrożenie, kroczy jak "zaraza trądu". Ciemność rozmywa wyrazistość ludzkich twarzy. Czujesz w niej wszechogarniającą i dławiącą niepewność, strach przed agresją mroku. Wszystko wokół więdnie, czernieje i rozpada się "w próchno". A potem już tylko "chore strupy ciemności, łuszczące się płatami".

Świat opisywany przez Schulza można poczuć wszystkimi zmysłami. Autor miał wyjątkowy talent do kreowania sugestywnych, bogatych rokokowych opisów. Jednak jest ich tak wiele, tak swym bogactwem przerastają treść, że na fabułę zabrakło miejsca. A to przecież fabuła, obok narratora, jest najważniejszym elementem epiki.
I tu dochodzę do myśli, która uparcie towarzyszyła mi podczas odkrywania tajemnic "Sklepów cynamonowych". Przez cały ten czas myślałam, że nazbyt gęsto tutaj od słów, że wysyp kunsztownych obrazów jest nadmierny. W pierwszej chwili ten nadurodzaj oszałamia i wprawia w zachwyt, ale wkrótce pojawia się znużenie, znieczulenie, zobojętnienie.

Wolę prozę, która nie udaje poezji i poezję, która nie naśladuje prozy.
W prozie cenię nade wszystko pełnokrwistość bohaterów, ich zmagania z życiowymi dylematami i problemami.
W poezji kocham najbardziej obrazy i słowa, które je tworzą. Słowa precyzyjne, dawkowane oszczędnie i z rozmysłem. W poezji kocham i to, że czasem niedopowiedzenie jest bardziej wymowne niż piękna, potoczysta fraza.
Tak więc, chociaż jestem pełna podziwu dla kunsztu mistrza Brunona, zakończyłam podróż do jego światów z poczuciem przesytu. Żegnał mnie natłok obrazów, kolorów, cieni, rozbłysków, szeptów, szmerów i zapachów.

Przeczytane w ramach marcowego wyzwania czytelniczego LC: książka patrona literackiego 2022 roku.

Była to podróż jak we śnie - nieoczywista, oniryczna, niezwykle klimatyczna i zadziwiająca.
Proza Brunona Schulza przesycona jest poezją, niezwykłymi metaforami, epitetami, oksymoronami, neologizmami. Tworzą ją obrazy malowane słowami. Jest to proza wymagająca i nie dla każdego odbiorcy.

Opis ogrodu w opowiadaniu "Pan" jest tak bogaty, pełen barwnych plam, odcieni,...