Kameralna opowieść o potrzebie bliskości

Bardzo skojarzyła mi się z inną książką, którą czytałam: "Normalni ludzie" Sally Rooney - również i w tym przypadku pierwsze skrzypce odgrywa dynamika relacji między dwojgiem głównych bohaterów.

Outsiderzy, którzy nie pasują do ról, jakie nakłada na nich społeczeństwo...
A zarazem bardzo samotni ludzie, którzy cierpią, ale nie ustają w dążeniach do odnalezienia swojego miejsca na świecie.

Oś historii stanowi przedstawiona na przestrzeni lat relacja między głównymi bohaterami. Giordano w subtelny sposób przedstawia świat, w którym na to, kim jesteśmy dla samych siebie oraz dla innych wpływa wiele zmiennych: zrządzenia losu, dokonywane przez nas wybory przemyślane i te podjęte pod wpływem chwili, a także ludzie żyjący dookoła nas. Drugim bowiem najistotniejszym elementem powieści są właśnie łączące Alice i Mattię relacje ze światem, pośrednio kształtujące ich więź. Wkradają się tu poczucie winy, niewystarczające wsparcie ze strony rodzin, nieodwzajemnione uczucia oraz fałszywi przyjaciele.

W "Samotności liczb pierwszych" mamy do czynienia z rozwijającą się niespiesznie opowieścią o okaleczonych przez tragiczne wybory dzieci, przez wyalienowanych nastolatków, po zagubionych w labiryncie uczuć dorosłych. Moim zdaniem to również nie tyle historia niezbędności miłości, ile przytłaczającej siły NIEOBECNOŚCI. Nieobecności drugiej osoby, prawdziwego uczucia, siebie w swoim własnym ciele.

Polecam przede wszystkim tym, którzy przekładają warstwę psychologiczną nad akcję oraz fanom niejednoznaczności europejskich powieści.

Kameralna opowieść o potrzebie bliskości

Bardzo skojarzyła mi się z inną książką, którą czytałam: "Normalni ludzie" Sally Rooney - również i w tym przypadku pierwsze skrzypce odgrywa dynamika relacji między dwojgiem głównych bohaterów.

Outsiderzy, którzy nie pasują do ról, jakie nakłada na nich społeczeństwo...
A zarazem bardzo samotni ludzie, którzy cierpią, ale nie...