Eugène Ionesco towarzyszy mi, pełzając gdzieś na półkach mojej biblioteczki od jakichś bez mała czterdziestu lat.
Mając lat kilkanaście, podjąłem pierwszą próbę wgryzienia się w twórczość tego skądinąd wielkiego awangardowego francuskiego dramaturga pochodzenia rumuńskiego.
Próba zakończyła się fiaskiem, drogi nasze rozeszły się na lat kilkadziesiąt, najprawdopodobniej ciężar gatunkowy pisarza w połączeniu z moim młodym wiekiem a co za tym idzie brakiem wyrobienia czytelniczego- sprawiły, iż nie przebrnąłem przez Ionesco.
Dziś wyposażony w bagaż doświadczeń życiowych wzbogaconych stosami przeczytanych książek Ionesco mnie olśnił, co prawda nie zachwycił mnie w tym stopniu, w jakim uczynili to Samuel Beckett, Franz Kafka czy Jorge Luis Borges, ale sprawił, iż po przeczytaniu „Samotnika” poczułem nieprzepartą chęć zagłębienia się w twórczość tego pisarza.
Powyższe dzieło podzielić można by na dwie części: tą normalną, zwyczajną, by nie powiedzieć, że nieco banalną i tą nienormalną, niezwyczajną iście Kafkowsko-Becketowską, z naciskiem raczej na to drugie nazwisko.
Wielu z nas marzy o wolności, o wyswobodzeniu się z okowów codzienności, o wyrwaniu się z kołowrota pracy, marzy o wyjściu z cienia kierowników, dyrektorów i innych zwierzchników, ale jak to zrobić przed ukończeniem sześćdziesiątego czy też sześćdziesiątego piątego roku życia?.
Z pomocą może przyjść coś, co zdarza się niezwykle rzadko. Coś, dzięki czemu możemy wszystko dotychczasowe zwinąć i wrzucić do kosza i rozpocząć nowe wspaniałe życie.
Tylko czy aby na pewno jesteśmy na to przygotowani, czy to nowe nie okaże się dla nas zbyt wielkim wyzwaniem, czy nie zburzy naszego świata wraz z fundamentami i nie sprawi, że nieopatrznie zaczniemy nową budowlę stawiać na grząskich piaskach.
Odpowiedź (może raczej próbę odpowiedzi) na te i inne pytania znajdziemy w „Samotniku”.
Polecam.

Eugène Ionesco towarzyszy mi, pełzając gdzieś na półkach mojej biblioteczki od jakichś bez mała czterdziestu lat.
Mając lat kilkanaście, podjąłem pierwszą próbę wgryzienia się w twórczość tego skądinąd wielkiego awangardowego francuskiego dramaturga pochodzenia rumuńskiego.
Próba zakończyła się fiaskiem, drogi nasze rozeszły się na lat kilkadziesiąt, najprawdopodobniej...