“Rozmowy w Awinionie” to książka, która ma ambicję być świadectwem historycznym i intelektualnym dwóch wybitnych postaci: Bernarda Kouchnera i Adama Michnika. Niestety, jest to dzieło pełne niedomówień, uproszczeń i samouwielbienia. Autorzy nie potrafią spojrzeć krytycznie na swoje życiowe wybory i ideologiczne założenia, a ich dialog jest raczej monologiem na dwa głosy.
Książka składa się z trzech części: pierwsza dotyczy doświadczeń obu rozmówców związanych z rokiem 1968, druga opisuje ich działalność w obronie praw człowieka i demokracji, a trzecia koncentruje się na kwestiach europejskich i globalnych. W każdej z nich autorzy starają się przedstawić swoją rolę jako bohaterów i proroków, którzy przewidywali i kształtowali bieg historii. Jednak ich narracja jest naiwna i tendencyjna, pomijając wiele istotnych faktów i kontekstów. Na przykład, w części pierwszej autorzy gloryfikują swoją lewicową młodość i bunt przeciwko komunizmowi, ale nie analizują krytycznie swoich błędów i złudzeń. Nie wspominają o tym, jak wielu ich rówieśników popadło w skrajności terrorystyczne lub stalinowskie, ani o tym, jak wiele cierpienia spowodowały ich utopijne idee. Nie przyznają się do tego, że byli częścią elity intelektualnej, która miała znacznie więcej przywilejów i możliwości niż zwykli ludzie. W części drugiej autorzy opowiadają o swojej walce o wolność i godność w różnych częściach świata, ale nie zastanawiają się nad konsekwencjami i paradoksami swojej działalności. Nie pytają się, czy ich interwencje były skuteczne i moralne, czy też pogłębiały konflikty i cierpienie. Nie krytykują swojej postawy mesjanistycznej i paternalistycznej, która zakładała, że oni wiedzą lepiej od innych, co jest dobre dla nich. Nie przyjmują do wiadomości, że byli często wykorzystywani przez polityków i media do realizacji własnych interesów. W części trzeciej autorzy wyrażają swoje poglądy na tematy europejskie i globalne, ale nie biorą pod uwagę innych perspektyw i argumentów. Nie dostrzegają problemów i wyzwań, które stoją przed Europą i światem w XXI wieku. Nie rozumieją zmian społecznych i kulturowych, które zachodzą na naszych oczach. Nie słuchają głosów tych, którzy mają inne wizje i wartości niż oni.

“Rozmowy w Awinionie” to książka, która zawodzi zarówno jako źródło informacji historycznych, jak i jako inspiracja intelektualna. Autorzy nie potrafią wyjść poza własne ego i schematy myślowe, a ich rozmowa jest nudna i pretensjonalna. To książka dla tych, którzy chcą podziwiać własne odbicie w lustrze historii, a nie dla tych, którzy chcą zrozumieć ją lepiej.

“Rozmowy w Awinionie” to książka, która ma ambicję być świadectwem historycznym i intelektualnym dwóch wybitnych postaci: Bernarda Kouchnera i Adama Michnika. Niestety, jest to dzieło pełne niedomówień, uproszczeń i samouwielbienia. Autorzy nie potrafią spojrzeć krytycznie na swoje życiowe wybory i ideologiczne założenia, a ich dialog jest raczej monologiem na dwa...