Zabawa subtelnościami. Uczuciami nienazwanymi, myślami niewypowiedzianymi.

„Ptaśka“ to historia uczucia do drugiej dziewczyny, która najpierw intryguje z daleka, ale z czasem przyciąga do siebie coraz mocniej. Mamie, która ma dość milczenia i próbuje aktywnie działać na rzecz uchodźców. Przyjaciołach, którzy choć ważni, nie mówią sobie wszystkiego. Życie toczy się powoli, niemalże leniwe, a choć zbliża się okres wielu zmian (coraz bliżej do końca szkoły, ojciec ponownie się żeni, mama coraz bardziej wkręca się w aktywizm), to nie zaburza to rytmu. Ptaśka jest daleko, Ptaśka jest bliżej, Ptaśka jest tuż obok. Nie wiadomo, dokąd to wszystko może zaprowadzić i choć jest między zdaniami stres oraz niepewność, to jednocześnie wszystko jest takie... delikatne, urocze, czułe.

Podobało mi się. Jasne, Joana Estrela nie wykorzystuje każdego wprowadzonego wątku, zupełnie nie zależy jej na ich zamknięciu, a to może być minusem. Tyle że w klimacie, jaki stworzyła, podkreśla ulotność ważnych emocji. Może i zostaną one w sercu, ale życie nie zmienia tempa. Nieważne, co się dzieje, codzienność wciąż sunie do przodu. A ta myśl ma swój urok.

przekł. Jakub Jankowski

Zabawa subtelnościami. Uczuciami nienazwanymi, myślami niewypowiedzianymi.

„Ptaśka“ to historia uczucia do drugiej dziewczyny, która najpierw intryguje z daleka, ale z czasem przyciąga do siebie coraz mocniej. Mamie, która ma dość milczenia i próbuje aktywnie działać na rzecz uchodźców. Przyjaciołach, którzy choć ważni, nie mówią sobie wszystkiego. Życie toczy się powoli,...