Powoli zbliża się koniec roku i czytelnicze rozliczenia.
W kategorii odkrycia roku: ex aequo Piotr Janicki i Robert Walser (w kolejności pojawienia się na mojej osobistej scenie).
Tę niebieską książeczkę z wyjącym psem na okładce kupiłam sobie w Szczebrzeszynie za podszeptem Justyny Sobolewskiej. No i nie pożałowałam. Piotr Janicki zafundował mi jazdę bez trzymanki. Jego wyobraźnia, jego „anarchia” w podejściu do rzeczywistości zostały ujęte w karby słów, fraz, skojarzeń. To poeta nieobliczalny i szalenie zdyscyplinowany zarazem, poeta, który mówi „żyję z każdego powodu”, poeta, który pisze „Podobno człowiek, gdyby nie on sam, nie wiedziałby, ile to jeden”. Poeta paradoksu, trafnej riposty, zaglądania pod podszewkę naszego świata, zanurzony w codzienności, który potrafi czytać jej metafizyczny podtekst i dyskretne poczucie humoru.
„… na nasze nieszczęście o duszy przestaliśmy rozmawiać akurat wtedy, kiedy
uwiązana łańcuchem do ciała jak pies do budy
fikała coraz wyższe fikołki.”
Zaliczam do przeczytanych (czytanych od sierpnia), ale nie odkładam na półkę. Wciąż i wciąż czytanie tych wierszy wprawia mnie w zachwycenie. I fikanie duszy, czego wszystkim tu obecnym z całego serca i rozfikanej duszy życzę.

Powoli zbliża się koniec roku i czytelnicze rozliczenia.
W kategorii odkrycia roku: ex aequo Piotr Janicki i Robert Walser (w kolejności pojawienia się na mojej osobistej scenie).
Tę niebieską książeczkę z wyjącym psem na okładce kupiłam sobie w Szczebrzeszynie za podszeptem Justyny Sobolewskiej. No i nie pożałowałam. Piotr Janicki zafundował mi jazdę bez trzymanki. Jego...