Nie będę kłamał jeśli powiem, że wybrałem tę pozycję głównie ze względu na autora. Byłem bardzo ciekawy, w jaki sposób o swojej młodości pisał jeden z głównych polityków w rządzie Donalda Tuska. I nie chcę tutaj zagłębiać się w kwestie polityczne. Jednak znamiennym jest, że cała pozycja brzmi raczej jak "W pustyni i w puszczy" pisane sto lat później niż dogłębna analiza reporterska.

Sikorski jest narratorem przez całą opowieść. Jedziemy z nim przez Afganistan aż do Heratu przy granicy z Iranem. Wszystkie zdarzenia są przez niego opisywane są jednak mocno naznaczone subiektywnym spojrzeniem na rzeczywistość. Cała pozycja to pozbawiona kobiet opowieść militarna, w której nie liczą się kwestie przyszłości kraju, praw człowieka ani demokracji. Autor pojechał na młodzieńczą przygodę, opisał to co zobaczył i nie pozostawił miejsca do refleksji. Pojedyncze wstawki historyczne są jedynie zbiorem faktów. Miejscowi otrzymują głos wtedy gdy opowiadają o rzeczywistych zdarzeniach. Nie ma tu miejsca na dialog, dyskusje i opinie.

Porównuję książkę Sikorskiego z "Depeszami" Michaela Herra, które czytałem kilka miesięcy temu. No i niestety to ta druga pozycja wywołała we mnie masę przemyśleń i rozsterek. Była o wiele bardziej liryczna, a mimo to dostarczała czytelnikowi mnóstwo faktów i opowieści o rzeczywistych zdarzeniach. Szkoda, że przyszły minister nie wzorował się na najlepszych pisarzy w swoim gatunku, bo potencjał na to był dość spory.

Nie będę kłamał jeśli powiem, że wybrałem tę pozycję głównie ze względu na autora. Byłem bardzo ciekawy, w jaki sposób o swojej młodości pisał jeden z głównych polityków w rządzie Donalda Tuska. I nie chcę tutaj zagłębiać się w kwestie polityczne. Jednak znamiennym jest, że cała pozycja brzmi raczej jak "W pustyni i w puszczy" pisane sto lat później niż dogłębna analiza...