Narratorem opowieści jest kot Tuffy. Kiedy go poznajemy, w jego życiu następuje zmiana. Tuffy zostaje sam.Właściciele Tuffy’ego, których on nazywa rodziną, wyjeżdżają po prostu na tygodniowy urlop i kotem ma się zająć mieszkający w sąsiedztwie pastor. Tuffy cieszy się czekającą go wolnością, ale niedługo. Naszemu bohaterowi przychodzi nawet w tych trudnych okolicznościach udawać kotkę, a potem zostaje posądzony o morderstwo na niej...
Jak wspomniałam na początku, książka dostarcza wielu informacji o zwyczajach kotów. Pozwolę sobie dwie z nich przytoczyć: „My, koty, nie pałętamy się pod waszymi nogami jak psy i nie robimy tego, co się nam każe, gapiąc się wiernie w wasze oczy i zastanawiając, czy gdzieś w pobliżu nie ma jakiegoś kapcia, którego moglibyśmy wam podać”. „My, koty, żyjemy własnym życiem; ja lubię żyć swoim. A jedną z rzeczy, których nie znoszę, jest marnowanie czasu, kiedy rodzina wyjechała na wakacje”.Ponadto koty nie lubią: nadmiaru uścisków, głaskania tylko z tego powodu, że są miękkie i puszyste, wczorajszego jedzenia, siedzenia w ciasnym koszyku; za to uwielbiają: wylegiwanie się w kwiatach lub na domowym sprzęcie elektronicznym, spotkania z kocim towarzystwem i wspólne polowania na coś smacznego, konkursy młodych talentów śpiewaczych pod oknami i wiele jeszcze innych, przyjemnych rzeczy...

Narratorem opowieści jest kot Tuffy. Kiedy go poznajemy, w jego życiu następuje zmiana. Tuffy zostaje sam.Właściciele Tuffy’ego, których on nazywa rodziną, wyjeżdżają po prostu na tygodniowy urlop i kotem ma się zająć mieszkający w sąsiedztwie pastor. Tuffy cieszy się czekającą go wolnością, ale niedługo. Naszemu bohaterowi przychodzi nawet w tych trudnych okolicznościach...