https://papierowybluszcz.wordpress.com/2022/12/31/polszczyzna-200-felietonow-o-jezyku-jan-miodek/

Książka Polszczyzna. 200 felietonów o języku to zbiór tekstów o języku polskim, które profesor Jan Miodek napisał w ciągu ostatnich lat, przedstawiając je na łamach gazet oraz w programach telewizyjnych. Jest ona podzielona na sześć części, a każda z nich ma intrygujący tytuł, który częściowo zdradza analizowane przez autora w danym rozdziale zagadnienia:
1. O hejterach i hipsterach, karierze narracji i o tym, by zejść z wysokości. Felietony o wyrazie. 
2. O głaskanych kotkach, milenialsach ze Zbawixa i o tym, co z tymi naukowczyniami. Felietony o słowotwórstwie.
3. O kryzysie wołacza, postaciach przywódczych i o tym, że po lesie chodziły chłopaki. Felietony o fleksji.
4. O odwrocie celownika, ruchomym się i o tym, komu dać Grand Pressa. Felietony o składni.
5. O Sawie, Polaku z Zębu i o tym, czy Jasło ma związek z jasełkami. Felietony o imionach, nazwiskach i nazwach miejscowych.
6. O kazusach i case’ach, nonsensowych wielkich literach i o tym, co dalej z keczupem… Felietony o wymowie, pisowni i interpunkcji.

Po przeczytaniu książki stwierdziłam, że mogę podzielić felietony na trzy grupy: „odkrywcze” (dzięki którym nauczyłam się czegoś nowego), „przypominające” (zawarte w nich treści są mi znane, ale w codziennym życiu często o nich zapominam i wciąż popełniam błędy) i „przyswojone” (których treść nie jest dla mnie niczym nowym i zawsze pamiętam o stosowaniu zasad w nich zawartych).

Pierwszy z tekstów Jana Miodka, który był dla mnie odkrywczy to felieton pt. „Bogiem a prawdą, wszem wobec”. Przyznaję, że do tej pory wciąż popełniałam błąd, dodając przyimek „między” do wyrażenia „Bogiem a prawdą” oraz  dodając „i” do wyrażenia „wszem wobec”. Błędy te wynikały z mojego głębokiego przekonania, że skoro „wszyscy” tak mówią, to te wyrażenia muszą być poprawne. Ciekawostką jest też dla mnie, że słowo „niestety” w dawnym języku polskim miało aż osiem fonetycznych wariantów, tymczasem we współczesnej polszczyźnie funkcjonuje tylko jedno jego brzmienie.

Do felietonów przypominających zaliczam głównie te, w których prof. Miodek krytykuje nadużywanie pewnych wyrazów takich jak np. „łał”, nadmierne używanie zdrobnień (pieniążki, rodzinka) czy superlatywnej cząstki „mega-”. Muszę przyznać, że we własnych wypowiedziach „łapię się” na zbyt częstym używaniu jednego słowa, a przecież z łatwością mogłabym zastąpić je wieloma innymi.
Czytając te felietony, wciąż powtarzałam sobie w myślach „ja też przecież ciągle tak mówię, czas to zmienić!”.

Autor pozytywnie zaskoczył mnie swoją otwartością na feminatywy i przekonaniem, że będą one coraz częściej używane w przestrzeni publicznej. Cytuje on stanowisko jednej z posłanek, które jest mu bardzo bliskie: „Podkreślanie obecności kobiet w języku zwiększa ich szanse na zaistnienie w przestrzeni publicznej. Chcę, aby kolejne pokolenia dziewczyn słyszały na co dzień: masz dla siebie miejsce jako architektka, posłanka, chirurżka”. Mnie ta wypowiedź również bardzo się podoba.

Książka profesora Miodka to nie powieść, którą można przeczytać „jednym tchem”. Początkowo zaczęłam czytać felietony po kolei – tak jak są ułożone w książce, ale dość szybko doszłam do wniosku, że będę czytała je wyrywkowo z każdego rozdziału po jednym w danym dniu. Dzięki temu dużo łatwiej skupić mi się na konkretnym zagadnieniu, przeanalizować je i zapamiętać. Do tej publikacji na pewno będę regularnie wracała.

https://papierowybluszcz.wordpress.com/2022/12/31/polszczyzna-200-felietonow-o-jezyku-jan-miodek/

Książka Polszczyzna. 200 felietonów o języku to zbiór tekstów o języku polskim, które profesor Jan Miodek napisał w ciągu ostatnich lat, przedstawiając je na łamach gazet oraz w programach telewizyjnych. Jest ona podzielona na sześć części, a każda z nich ma intrygujący tytuł,...