Zastanawiałem się, jaką formę obierze praca o polityce zagranicznej, na której nie zdążył jeszcze w istocie osiąść kurz. Wydawałoby się, że w pierwszej kolejności należałoby zapoznać się z sylwetką autora. Częstokroć pozwala to na wstępie przypuszczać, jak zostaną zaprezentowane rozmaite aspekty. Co wiadomo zatem o profesorze Kuźniarze? Był współpracownikiem ministra spraw zagranicznych Krzysztofa Skubiszewskiego, który zarejestrowany został jako TW „Kosk”, o czym pan profesor nie raczył wspomnieć, a przecież takie zależności mogły determinować wybory ministra, nieprawdaż? Z wielkim entuzjazmem natomiast – graniczącym niemal z orgazmem – wspomina swojego przełożonego, a sądząc po lekturze można odnieść wrażenie, że profesor Skubiszewski w swojej posłudze wystrzegał się jakichkolwiek błędów. W zasadzie Santo Subito.

Kres pracy w MSZ profesora Kużniara pozwala zrozumieć końcowy obraz książki. Czas dymisji przypadł w momencie piastowania funkcji premiera przez Jarosława Kaczyńskiego. Toteż słów krytyki tu co niemiara, a nawet próżno szukać jakichkolwiek pozytywów, jakby rządy PiS-u z koalicjantami w aspekcie polityki zagranicznej były kompleksową katastrofą. W takim razie jak były doradca Bronisława Komorowskiego wyobraża sobie kształt polskiej polityki zagranicznej? Z przedstawionej wizji wynika, iż sytuacją pożądaną byłoby w praktyce naiwne wazeliniarstwo i służalczość względem naszych sojuszników z UE. Trudno nie zgodzić się z opinią, że o sukcesie państwa świadczy spełniony cel i należy realistycznie wyznaczać go sobie, pamiętając zarazem o kompromisie, który w polityce jest czymś naturalnym. Jednak mam problem z postrzeganiem Niemiec jako naszego sojusznika, bowiem polskie i niemieckie interesy w środkowej Europie nie są bynajmniej zbieżne, a ponadto nadal nie został podpisany traktat pokojowy, który według orzeczenia niemieckiego Trybunału Konstytucyjnego jest jedynym gwarantem trwałości naszych zachodnich granic. Pan profesor niestety o tym nie wspomina, a przecież to fakt istotny, który pozostawia otwartą politycznie sprawę granicy na Odrze i Nysie. Przyznam, że nie sposób odebrać panu Kuźniarowi wiele cennych spostrzeżeń oraz finezyjnej ekspresji, ujawniającej się szczególnie w przypadku opisywania rządów Prawa i Sprawiedliwości. Niestety jest to praca w gruncie faktograficzna, zaś po profesorze oczekiwałbym więcej analityczności.

Zastanawiałem się, jaką formę obierze praca o polityce zagranicznej, na której nie zdążył jeszcze w istocie osiąść kurz. Wydawałoby się, że w pierwszej kolejności należałoby zapoznać się z sylwetką autora. Częstokroć pozwala to na wstępie przypuszczać, jak zostaną zaprezentowane rozmaite aspekty. Co wiadomo zatem o profesorze Kuźniarze? Był współpracownikiem ministra spraw...