Co dziwi, jak na romans nie jest to ani powieść klasycznie piękna w choćby częściowym rozumieniu tego, ani tym bardziej romantyczna. Nie oferuje także niczego, czego można by się po niej spodziewać. Dostaliśmy w zamian coś w rodzaju monotematycznej satyry XX wiecznego angielskiego społeczeństwa stłamszonego konwenansami – które jak pokazuje powieść – tylko utrudniały życie, prowadząc do nieustannego okłamywania zarówno siebie, jak i innych. Na tym tle główna bohaterka, Lucy, dochodzi na rozdroże dróg; wyboru między miłością a zachowaniem dobrego taktu. Ta decyzja będzie sprawdzianem jej niezależności, pokaże bowiem, czy jest czymś więcej niż jedynie 'przedmiotem na półce', dającym sobą bezwolnie kierować przez mężczyzn – czyli płci mającej jeszcze do nie tak dawna wyłączność do kształtowania społecznego paradygmatu. Lucy de facto podejmując decyzję o obnażeniu swojej duszy, skrywających się w niej prawdziwych pragnień przedstawi coś znacznie więcej, bo gotowość przedstawicielek własnej płci do wzięcia we własne ręce połowy z tego 'ciężaru'. Rosnący potencjał ku temu pokazuje podnoszący się stopniowo status polityczny kobiet, przypieczętowany dwadzieścia lat po wydaniu powieści otrzymaniem praw wyborczych. Przypuszczam, że 'Pokój z widokiem' miał właśnie nam w pewnym sensie zobrazować tenże aktualny trend w ówczesnym społeczeństwie Wysp Brytyjskich. Niemniej pozostaje to jedynie w sferze domysłów: tego, gdzie naprowadziła mnie moja intuicja.

Przyznam, że ostatnimi czasy coś nie mam szczęścia do książek. Ten przypadek przedłużył tę negatywną passę. Niestety nie widzę też, na razie na horyzoncie, czyli mojej biblioteczce, pozycji mogących ją odwrócić. Utknąłem w literaturze stricte kobiecej, która kolokwialnie mówiąc, nie zachwyca, czy to biorąc na tapet warsztat, czy samą treść. Jeśli ktoś szuka w lekturach problematyki, jakiej ona dotyka, to pewnie będzie usatysfakcjonowany, ale dla mnie z czasem wszystkie tego typu książki zlały się w jedno. Każda kolejna mówi o tym samym w niezbyt nowatorski sposób, co już z lekka mierzi. Słusznie czy nie mam wrażenie, że czytając kilka z nich, tak naprawdę przeczytało się już wszystkie. W związku, z czym dalsze brnięcie w nie wydaje mi się kompletną stratą czasu. Ja sobie w każdym razie muszę zrobić od nich przerwę, bo nie dam rady już czytać dalej o rozterkach życiowych kolejnych głupkowatych bohaterów, będących przecież ich nieodłącznym elementem.

Co dziwi, jak na romans nie jest to ani powieść klasycznie piękna w choćby częściowym rozumieniu tego, ani tym bardziej romantyczna. Nie oferuje także niczego, czego można by się po niej spodziewać. Dostaliśmy w zamian coś w rodzaju monotematycznej satyry XX wiecznego angielskiego społeczeństwa stłamszonego konwenansami – które jak pokazuje powieść – tylko utrudniały życie,...