"Poganka" nie jest łatwą powieścią. Wymaga czasu i skupienia, jednak jeśli czytelnik sprosta jej wymaganiom, to otrzyma prawdziwą ucztę dla języka. We wstępie Żmichowska opisuje postacie, które później już nie występują, dlatego pierwsze strony mogą być najtrudniejsze do przebrnięcia. Jednak uważam, że naprawdę warto przez nie przejść, ponieważ są one jak ładne opakowanie, w którym znajduje się jeszcze ładniejszy prezent. Język jest dość trudny a historia, choć niedługa to pełna niedopowiedzeń. Jednakże autorka pisze tak poetycko i tak przepięknie bawi się językiem, iż całkowicie zauracza.

Głównym bohaterem powieści jest Beniamin. Ten wrażliwy i rozpieszczany przez rodzinę syn trafia do zamku, w którym poznaje Aspazję. Zakochuje się w tej pięknej kobiecie, ponieważ uważa, iż została mu ona przeznaczona przez jego zmarłego brata. Miłość po czasie okazuje się wyniszczającą siłą. Beniamin do tego stopnia zatraca się w uczuciu, jakie żywi do Aspazji, że w pewnym sensie gubi sam siebie.
Bohater, zakochując się w pogance, skazuje sam siebie na cierpienie. Jednak czy miał wybór? Czy ktokolwiek ma, a może to wszystko jest winą fatum? Oto cytat, który dobrze oddaje uczucia Beniamina: „Mnie rozpacz brała nie za kobietą, lecz za miłością moją. Nie mieć miłości – tracić tak najpierwszy istnienia swego warunek, patrzyć tak na pogrzeb własnej duszy dlatego, że się na ohydę wybranego przedmiotu patrzyło – to okropnie!”. Jeśli jednak przyjmiemy, iż główny bohater to alter ego Żmichowskiej to cytat pasuje również do jej biografii a dokładniej jej miłości do Pauliny Zbyszewskiej. Więc jak pisał Boy-Żeleński pogaństwo to coś nieakceptowalnego choć pierwotnego, dlatego Żmichowska przyrównuje swoje oczarowanie kobietą do pogaństwa.

Jest to powieść o miłości w wielu jej rodzajach. W powieści występuje miłość do ojczyzny, miłość matczyna, siostrzana i braterska, a nawet boska.

"Poganka" pozostawia pole do wielu interesujących interpretacji, więc z pewnością pomimo jej pewnej nieprzystępności kiedyś jeszcze chętnie do niej wrócę.

"Poganka" nie jest łatwą powieścią. Wymaga czasu i skupienia, jednak jeśli czytelnik sprosta jej wymaganiom, to otrzyma prawdziwą ucztę dla języka. We wstępie Żmichowska opisuje postacie, które później już nie występują, dlatego pierwsze strony mogą być najtrudniejsze do przebrnięcia. Jednak uważam, że naprawdę warto przez nie przejść, ponieważ są one jak ładne opakowanie,...