„Poganka” Narcyzy Żmichowskiej to powieść pochodząca z epoki romantyzmu. Kiedy słyszymy termin „romantyzm” to początkowo na myśl przychodzi nam Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Zygmunt Krasiński czy Teofil Lenartowicz albo Cyprian Kamil Norwid. Kim, więc była Narcyza Żmichowska, autorka „Poganki”? Podobnie jak powyżej wymienieni mężczyźni, była polską powieściopisarką i poetką, jednak jej nazwisko nie jest aż tak popularne, pomimo, iż w pełni na to zasługuje.
„Poganka” to powieść należąca do gatunku literatury obyczajowej, romansu. Jednak biorąc pod uwagę, iż w książce występują elementy fantastyczne to trudno jednoznacznie ją zaklasyfikować.
Przedstawia historię miłości pewnego młodzieńca Beniamina do tytułowej poganki – Aspazji. Jednak to tylko jeden ze sposobów odczytania tej powieści. Narcyza Żmichowska wykonała kawał dobrej roboty – powieść można czytać na kilku płaszczyznach i z pewnością każdy odnajdzie coś dla siebie. Dlatego też trudno przedstawić fabułę, aby jednocześnie nikomu nie sugerować sposobu odczytywania tej powieści.
Jeżeli komuś podobał się „Portret Doriana Graya” Oscara Wilde to jest to powieść zdecydowanie dla fanów tej powieści, ponieważ momentami ją przypomina! Pomijając tę jedną książkę, to podczas czytania nie nasunęły mi się inne skojarzenia, także poza tym, iż jest to powieść zachwycająca, to była dla mnie również oryginalna.
Reasumując jest to zdecydowanie powieść warta przeczytania, chociaż nie należy do najłatwiejszych w odbiorze. Warto również pamiętać, iż powieść pochodzi z XIX – wieku, dlatego też pisana jest specyficznym językiem, który jest wprost doskonały w swojej formie. Cała powieść jest po prostu rewelacyjna! Ogólnie zachwycił mnie cały warsztat pisarski autorki. Jestem przekonana, że na pewno jeszcze sięgnę po jakąś jej powieść.

„Poganka” Narcyzy Żmichowskiej to powieść pochodząca z epoki romantyzmu. Kiedy słyszymy termin „romantyzm” to początkowo na myśl przychodzi nam Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Zygmunt Krasiński czy Teofil Lenartowicz albo Cyprian Kamil Norwid. Kim, więc była Narcyza Żmichowska, autorka „Poganki”? Podobnie jak powyżej wymienieni mężczyźni, była polską powieściopisarką i...

Trochę taki mix "Poety i świata" Kraszewskiego, "Cierpień młodego Wertera" Goethego i "Portretu Doriana Greya" Wilde'a. Z tych książek tylko jedna mi się podobała, więc summą summarum dla "Poganki" Żmichowskiej taka, a nie inna ocena.

Trochę taki mix "Poety i świata" Kraszewskiego, "Cierpień młodego Wertera" Goethego i "Portretu Doriana Greya" Wilde'a. Z tych książek tylko jedna mi się podobała, więc summą summarum dla "Poganki" Żmichowskiej taka, a nie inna ocena.

Miałam wrażenie, jakbym czytała hybrydę Goethego "Cierpienia młodego Wertera" i dzieło Bolesława Prusa - "Lalkę”, gdzie próżność tytułowej poganki, Aspazji, przypominała mi Izabelę Łecką. Kawał świetnie napisanej powieści, takiej fantastyki epoki romantyzmu.

Miałam wrażenie, jakbym czytała hybrydę Goethego "Cierpienia młodego Wertera" i dzieło Bolesława Prusa - "Lalkę”, gdzie próżność tytułowej poganki, Aspazji, przypominała mi Izabelę Łecką. Kawał świetnie napisanej powieści, takiej fantastyki epoki romantyzmu.

Moje książkowe odkrycie. Nie pamiętam, kiedy ostatnio czytałam coś tak dobrego! Cyzelowany język Żmichowskiej absolutnie mnie zachwycił. Subtelne balansowanie między światem chrześcijańskim a pogańskim było naprawdę niesamowite i na długo pozostanie w mojej pamięci.

Moje książkowe odkrycie. Nie pamiętam, kiedy ostatnio czytałam coś tak dobrego! Cyzelowany język Żmichowskiej absolutnie mnie zachwycił. Subtelne balansowanie między światem chrześcijańskim a pogańskim było naprawdę niesamowite i na długo pozostanie w mojej pamięci.

Ta książka mnie zachwyciła! Kompletnie nie rozumiem tak niskiej oceny :(

Jest nieco ocenzurowana, gdyż wydana została w trudnym okresie XIX wieku. Ale pisarka zachowała jej sens korzystając z "klucza" wypowiadanych myśli i opowiadania.

Bardzo doceniam plastykę opisu, niesamowite oddanie ogromnej skali uczuć i myśli ( jak przystało na dobrą pozycję lektury romantycznej).

Ta książka to majstersztyk kompozycji, języka i stylu, bogatego słownictwa i śmiałych porównań. Sztos pod tym względem! :)

Ta książka mnie zachwyciła! Kompletnie nie rozumiem tak niskiej oceny :(

Jest nieco ocenzurowana, gdyż wydana została w trudnym okresie XIX wieku. Ale pisarka zachowała jej sens korzystając z "klucza" wypowiadanych myśli i opowiadania.

Bardzo doceniam plastykę opisu, niesamowite oddanie ogromnej skali uczuć i myśli ( jak przystało na dobrą pozycję lektury romantycznej)....

Całkiem miłe zaskoczenie, nawet mimo pretensjonalności i egzaltacji towarzystwa zbierającego przy kominku.

Całkiem miłe zaskoczenie, nawet mimo pretensjonalności i egzaltacji towarzystwa zbierającego przy kominku.

"Poganka" nie jest łatwą powieścią. Wymaga czasu i skupienia, jednak jeśli czytelnik sprosta jej wymaganiom, to otrzyma prawdziwą ucztę dla języka. We wstępie Żmichowska opisuje postacie, które później już nie występują, dlatego pierwsze strony mogą być najtrudniejsze do przebrnięcia. Jednak uważam, że naprawdę warto przez nie przejść, ponieważ są one jak ładne opakowanie, w którym znajduje się jeszcze ładniejszy prezent. Język jest dość trudny a historia, choć niedługa to pełna niedopowiedzeń. Jednakże autorka pisze tak poetycko i tak przepięknie bawi się językiem, iż całkowicie zauracza.

Głównym bohaterem powieści jest Beniamin. Ten wrażliwy i rozpieszczany przez rodzinę syn trafia do zamku, w którym poznaje Aspazję. Zakochuje się w tej pięknej kobiecie, ponieważ uważa, iż została mu ona przeznaczona przez jego zmarłego brata. Miłość po czasie okazuje się wyniszczającą siłą. Beniamin do tego stopnia zatraca się w uczuciu, jakie żywi do Aspazji, że w pewnym sensie gubi sam siebie.
Bohater, zakochując się w pogance, skazuje sam siebie na cierpienie. Jednak czy miał wybór? Czy ktokolwiek ma, a może to wszystko jest winą fatum? Oto cytat, który dobrze oddaje uczucia Beniamina: „Mnie rozpacz brała nie za kobietą, lecz za miłością moją. Nie mieć miłości – tracić tak najpierwszy istnienia swego warunek, patrzyć tak na pogrzeb własnej duszy dlatego, że się na ohydę wybranego przedmiotu patrzyło – to okropnie!”. Jeśli jednak przyjmiemy, iż główny bohater to alter ego Żmichowskiej to cytat pasuje również do jej biografii a dokładniej jej miłości do Pauliny Zbyszewskiej. Więc jak pisał Boy-Żeleński pogaństwo to coś nieakceptowalnego choć pierwotnego, dlatego Żmichowska przyrównuje swoje oczarowanie kobietą do pogaństwa.

Jest to powieść o miłości w wielu jej rodzajach. W powieści występuje miłość do ojczyzny, miłość matczyna, siostrzana i braterska, a nawet boska.

"Poganka" pozostawia pole do wielu interesujących interpretacji, więc z pewnością pomimo jej pewnej nieprzystępności kiedyś jeszcze chętnie do niej wrócę.

"Poganka" nie jest łatwą powieścią. Wymaga czasu i skupienia, jednak jeśli czytelnik sprosta jej wymaganiom, to otrzyma prawdziwą ucztę dla języka. We wstępie Żmichowska opisuje postacie, które później już nie występują, dlatego pierwsze strony mogą być najtrudniejsze do przebrnięcia. Jednak uważam, że naprawdę warto przez nie przejść, ponieważ są one jak ładne opakowanie,...

Nie rozpisując się zanadto powiem krótko: „Poganka” to książka o miłości. Jednak nie takiej dającej szczęście, siłę do przenoszenia gór i nadzieję na wspaniałą przyszłość u boku ukochanej/ ukochanego, lecz o takiej z piekła rodem. O takiej, która pali nieznośnym płomieniem, niszczy rodzinne więzy, za nic ma normy społeczne i obyczajowe, nie unika czynów hańbiących, by tylko zyskać uznanie w oczach, na której nam zależy.
Osobiście nie jestem fanką tego typu opowieści, jednakże byłaby ona do zniesienia, gdyby nie styl i język, jakim została napisana. Górnolotne słowa, wzniosłe sentencje i kwieciste opisy przy nazywaniu nawet najprostszych rzeczy i czynności spowodowały, że stosunkowo krótką książkę czytałam kilka dni. I raczej nie znajdowałam w tej lekturze wielkiej przyjemności. Do tego już sam początek może zniechęcić współczesnego czytelnika: przydługawa i niemożebnie nudna charakterystyka całego szeregu postaci, które nie biorą absolutnie żadnego udziału w dalszej akcji.
Doprawdy muszę się zastanowić, czy sięgnę po jeszcze jakąś pozycję tej autorki.

Nie rozpisując się zanadto powiem krótko: „Poganka” to książka o miłości. Jednak nie takiej dającej szczęście, siłę do przenoszenia gór i nadzieję na wspaniałą przyszłość u boku ukochanej/ ukochanego, lecz o takiej z piekła rodem. O takiej, która pali nieznośnym płomieniem, niszczy rodzinne więzy, za nic ma normy społeczne i obyczajowe, nie unika czynów hańbiących, by tylko...

Walczę ze wstydem, dlatego przyznanie, że wcześniej o Żmichowskiej Narcyzie nie słyszałam, przychodzi mi bez trudu. Teraz już jestem zafascynowana jej postacią – dziewiętnastowiecznej pisarki, rozważającej francuskojęzyczną karierę (jak młody Słowacki!); działaczki, feministki i wolnomyślicielki, kobiety niezamężnej, przez co także niezamożnej, dziś śmiało umieszczanej na queerowej mapie. Rozmiar jej osobowości może przysłaniać nieco dzieło, w tym także „Pogankę”. A jest to utwór znakomity, choć może dla człowieka współczesnego mało przystępny ze względu na jego szeroką frazę, kwiecistość i konieczne dla swej epoki niedomówienia. Warto jednak zawalczyć o dostęp do tej wiedzy z własną ignorancją, co poświadczam własnym przykładem (+ uśmieszek lub wykrzyknik, nie zdecydowałam).

Walczę ze wstydem, dlatego przyznanie, że wcześniej o Żmichowskiej Narcyzie nie słyszałam, przychodzi mi bez trudu. Teraz już jestem zafascynowana jej postacią – dziewiętnastowiecznej pisarki, rozważającej francuskojęzyczną karierę (jak młody Słowacki!); działaczki, feministki i wolnomyślicielki, kobiety niezamężnej, przez co także niezamożnej, dziś śmiało umieszczanej na...

Ogólna satysfakcja: 1/2
Postaci: 2/2
Fabuła: 1/2
Styl pisania: 2/2
Pouczająca/zmieniająca punkt widzenia: 2/2

Ogólna satysfakcja: 1/2
Postaci: 2/2
Fabuła: 1/2
Styl pisania: 2/2
Pouczająca/zmieniająca punkt widzenia: 2/2