Karolina Beylin z reguły była chwalona za swoje książki, ale chyba nie zawsze słusznie. Jak dla mnie "Piętnaście lat..." jest raczej potknięciem. Rażą zbędne wstawki dialogowe, nawet nie stylizowane na starszą mowę. Jest też tu nieco zbyt dużo polityki i teatru, choć to akurat wynika ze specyfiki źródeł - dwóch gazet na krzyż i kilku periodyków w zasadzie naukowych, a także paru pamiętników lokalnych i zagranicznych, siłą rzeczy koncentrujących się na życiu prywatnym szlachty i sfer rządzących. W książce można więc znaleźć trochę ciekawych informacji, ale generalnie sposób, w jaki zostały one podane, nie zachwyca. Gdyby nie to, że dzisiaj wciąż o Warszawie przełomu XVIII i XIX wieku w zasadzie się nie pisze, książkę należałoby odłożyć do lamusa jako trochę naiwną, trochę przegadaną gawędę, która zauważalnie się zestarzała stylem. Ponieważ jednak próżno szukać podobnych, nowocześniej napisanych książek dotykających tego okresu, nie ma wyjścia i trzeba ją polecać. Nawet jeśli chwilami odnosi się wrażenie, że autorka próbuje w sposób średnio zgrabny uwieść młodszego czytelnika.

Ze wspomnianych ciekawych informacji - to właśnie na początku XIX wieku przyszedł razem z pruskim zaborem zwyczaj stawiania bożonarodzeniowej choinki oraz obdarowywania dzieci prezentami. To wtedy pojawili się pierwsi listonosze, zupa rumfordzka dla biednych, a do tego Żydzi w końcu dostali nazwiska, bo dotąd posługiwali się jedynie imionami. Przy czym wszystkie te Rozenzweigi, Goldblumy i Plockery wzięły się z fantazji E. T. A. Hoffmanna - tak, tego od "Dziadka do orzechów" i "Diablich eliksirów". W tym samym mniej więcej czasie Antoni Magier zaczął ogłaszać pierwsze prognozy pogody. Z kolei wraz z Napoleonem pojawiły się obowiązkowe szczepienia dzieci oraz rekrutów przeciw ospie.

Warto też wspomnieć, że żołnierze francuscy szybko nauczyli się czterech słów niezbędnych w codziennym warszawskim życiu: Kleba, vota, niema i sara (czyli chleba, woda, nie ma i zaraz).

Niestety, o samym mieście nie dowiemy się z tej książki wiele. O życiu mieszkańców także - oczywiście za wyłączeniem ścisłej elity arystokratycznej, finansowej i wojskowej. Dowiemy się tylko o zdarzeniach historycznych, które z kolei łatwo znaleźć w ogólniejszych książkach dotyczących początku XIX wieku i powstania Królestwa Kongresowego. Mieszczanie? Rzemieślnicy? Biedota? Żydzi? No tak, tak, gdzieś tam sobie żyli. No ale te bale! Te parady! Te przedstawienia teatralne! Nie wiem, chyba liczyłem na coś więcej...

Karolina Beylin z reguły była chwalona za swoje książki, ale chyba nie zawsze słusznie. Jak dla mnie "Piętnaście lat..." jest raczej potknięciem. Rażą zbędne wstawki dialogowe, nawet nie stylizowane na starszą mowę. Jest też tu nieco zbyt dużo polityki i teatru, choć to akurat wynika ze specyfiki źródeł - dwóch gazet na krzyż i kilku periodyków w zasadzie naukowych, a także...