Do “Pewnej sierpniowej nocy” odnoszę się jako do kontynuacji znakomitej “Wyspy”. Zdarza się, że książek należących do jednej serii nie trzeba czytać po kolei lub można również pominąć pierwszą część, ale moim zdaniem w tym przypadku powieści idealnie się dopasowują i uzupełniają i warto poznać je jako kompletną całość. W utworze mamy okazję poznać wydarzenia, o których nie było mowy w poprzedniej książce. Dowiadujemy się, jak potoczyło się życie niektórych bohaterów, zostają rozwinięte także wątki poboczne. I również przy tej historii znakomicie się bawiłam, choć autorka przybrała nieco inny ton. Przede wszystkim zaś skupiła się na trochę innych kwestiach. Charakter i klimat „Wyspy” dyktował trąd. Tutaj niewiele już się o nim wspomina, ale pojawiają się nowe, zwracające uwagę, sprawy. Hislop ponownie pokazuje, że nie obawia się wyzwań i zwrotów akcji, stawiając bohaterów w sytuacjach trudnych i mało komfortowych, zmuszających ich do podejmowania skomplikowanych decyzji. Oprócz podążania tropem znanych nam już wcześniej postaci, mamy okazję obdarzyć sympatią nowych bohaterów pojawiających się na stronach powieści. Autorka dba o to, by podtrzymać zainteresowanie czytelnika, a wartościową fabułę dopełnia świetnym stylem. Hislop utrzymuje całość w lekkim i przyjemnym tonie, w jej narracji wyczuwa się doświadczenie i swobodę płynące z robienia czegoś, co daje radość i satysfakcję. Na końcu książki autorka zaznaczyła, że historia została zainspirowana wydarzeniami historycznymi i istniejącymi miejscami. Zawsze ma to dla mnie bardzo duże znaczenie, więc fakt ten traktuję jako kolejną zaletę powieści. Jak już wspomniałam na początku tekstu, „Pewnej sierpniowej nocy” to rewelacyjna kontynuacja pierwszej części cyklu. Najlepiej jednak, gdybyście przekonali się o tym sami, dając szansę całej historii. Polecam.