Młody Pruszyński ujawnił tu swój talent w pełnej krasie. Bez założeń i uprzedzeń, z życzliwą ciekawością popłynął do Palestyny w roku wielce znaczącym, 1933. Płynął w ostatniej, czwartej klasie, na cuchnącym dnie okrętu, razem z młodymi syjonistami udającymi się do Ziemi Obiecanej. Palestyna to był wtedy kraj ciekawy sam w sobie, tygiel żydostwa wielu krajów, kultur i poglądów, pełen intelektualistów, którzy chwycili za pług i motykę, a w dwójnasób ciekawy w Polsce, gdzie Żydów były miliony, a gdzie tak słabo ich w istocie znano.

Do tego jest to pisane eleganckim językiem i tak, że autor przedstawia swój tok myślowy w trakcie narracji, pozwalając w nim niejako uczestniczyć.

Główną wadą tego reportażu jest może jego krótkość. Oczywiście "wadą" w sensie subiektywnym. Autor był w Palestynie wiele tygodni, zjechał i obszedł ją w całości, rozmawiał z setkami ludzi, a mimo to opisał losy bardzo nielicznych i bardzo pobieżnie. Wyjaśnić da się to tak, że inne sobie postawił priorytety - synteza, charakterystyka ogólna, jak najmniej jednostkowych losów. Dzisiejsze reportaże przyzwyczaiły nas do pochylenia się nad osobami, wtedy może poczytywano to za słabość, rozlazłość tekstu. A zatem - można by tę swietną dziennikarską robotę okrasić jeszcze kilkoma dokladnymi zbliżeniami na konkretnych kolonistów, ale to już zastrzeżenie wyłącznie dla najwybredniejszych :)

Młody Pruszyński ujawnił tu swój talent w pełnej krasie. Bez założeń i uprzedzeń, z życzliwą ciekawością popłynął do Palestyny w roku wielce znaczącym, 1933. Płynął w ostatniej, czwartej klasie, na cuchnącym dnie okrętu, razem z młodymi syjonistami udającymi się do Ziemi Obiecanej. Palestyna to był wtedy kraj ciekawy sam w sobie, tygiel żydostwa wielu krajów, kultur i...