Na horyzoncie majaczyły monumentalne, opuszczone budynki o brutalistycznej architekturze; długie ich cienie rozciągały się nieskończenie, pokrywając surową, pustą przestrzeń. Niebo było nienaturalnie jasne, niemal białe. Stoję otoczony martwym morzem piasku, na którym dryfują, jakby porzucone przez przypływ fragmenty rzeczywistości pozbawione znaczenia, a zarazem pełne tajemniczości. Mijam cmentarzysko resztek maszyn, które kiedyś tętniły życiem - samoloty, statki, samochody. Teraz są tylko cieniem swojej dawnej funkcji, nieruchomymi, jakby zastygłymi w piasku rzeźbami, które upływ czasu odciska na niewzruszonym krajobrazie. Pod niebem, które zdaje się być jedynie malarskim płótnem, na którym natura kreśli swój własny, surrealistyczny obraz, pojawiają się sylwetki - może to są drzewa, przybysze, a może tylko ich złudzenia, formy wyłowione z chaosu przez ludzką wyobraźnię, gdzie rzeczywistość jest tylko cieniem, a prawda ukrywa się w niemym języku piasku i słońca. W tym dziwnym, zatrzymanym w czasie świecie, nie było poczucia dnia ani nocy. Słońce zdawało się być nieruchome, zawieszone na niebie, niczym obraz. Czułem jak dni, tygodnie, może nawet lata mijały, a jednak światło dnia nie słabło. Nagle w mirażu drżącego powietrza ujrzałem postać - kobietę w starożytnej szacie, o twarzy manekina, ale oczach pełnych ludzkiego uczucia. Wydawała się być jedynym żywym stworzeniem w tym miejscu, jedynym źródłem emocji. Pobiegłem do niej, ale zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, zniknęła, pozostawiając po sobie tylko echo swego śmiechu, który odbijał się od gigantycznych budynków, rozbijając nienaruszalną ciszę tego miejsca. Złoty piasek falując pod wpływem wiatru, wydawał się być płynnym, niemal żywym materiałem tworzącym złociste, półksiężycowe wydmy, by potem, zrównując je z powierzchnią ustanawiać niekończący się proces powstawania i zanikania.

Na horyzoncie majaczyły monumentalne, opuszczone budynki o brutalistycznej architekturze; długie ich cienie rozciągały się nieskończenie, pokrywając surową, pustą przestrzeń. Niebo było nienaturalnie jasne, niemal białe. Stoję otoczony martwym morzem piasku, na którym dryfują, jakby porzucone przez przypływ fragmenty rzeczywistości pozbawione znaczenia, a zarazem pełne...