Panuje powszechne przekonanie, że najniebezpieczniejszym człowiekiem jest niemający nic do stracenia desperat. Do tej pory też tak uważałam, ale po przeczytaniu „Odciętych” zostałam zmuszona do zweryfikowania tego poglądu. Okazuje się bowiem, że człowiek zaślepiony żądzą zemsty stanowi równie wielkie, o ile nie większe, zagrożenie. A co jeśli te dwie cechy się skumulują? Wtedy osoby wzięte na celownik muszą się przygotować na prawdziwy horror. Na własnej skórze przekonał się o tym profesor Paul Herzfeld, którego zwyczajny dzień pracy przekształcił się w makabryczne „poszukiwanie skarbów”, od wyniku którego zależy życie jego uprowadzonej córki. Zdesperowany ojciec stawia na szali nie tylko swoją reputację i karierę zawodową, ale także życie.

Pomysł Fitzka, aby zaprosić do współpracy Michaela Tsokosa, najwybitniejszego niemieckiego eksperta medycyny sadowej, okazał się strzałem w sam środek literackiej tarczy. Dzięki wiedzy i ogromnemu doświadczeniu Tsokosa książka zyskała na realności i nabrała bardziej makabrycznego wyrazu. Wprawdzie Fitzek w swoich wypowiedziach wielokrotnie dawał do zrozumienia, że pisząc, łagodzi rzeczywistość, żeby czytelnicy mu uwierzyli, ale jego książki są wystarczająco przerażające, aby człowiek zadał sobie pytanie: jak takie okrucieństwo jest w ogóle możliwe? Odczuwaną grozę potęgują jeszcze wszechobecne napięcie i nieustanne poczucie zagrożenia, które czynią tą powieść jednym z najlepszych thrillerów psychologicznych jakie miałam okazję przeczytać i dowodzą, że Fitzek nie bez powodu plasuje się w czołówce najwybitniejszych autorów gatunku.

Jednakże „Odcięci” to nie tylko znakomity dreszczowiec. To także otwarta krytyka niemieckiego systemu prawnego, według którego więcej praw przysługuje złoczyńcom niż ich ofiarom i wymierza surowsze wyroki oszustom podatkowym niż gwałcicielom i mordercom. A, jak można się było wielokrotnie przekonać, nieadekwatnie łagodne wyroki i zwolnienia za dobre sprawowanie są przyczyną dalszych tragedii, bo jak pokazują Fitzek i Tsokos: nie można zresocjalizować psychopaty. Tacy ludzie nie nadają się do terapii i jak tylko będą mieli okazję, poszukają sobie kolejnej ofiary. A co się stanie jeśli ofiara lub jej bliscy zaczną wymierzać sprawiedliwość na własną rękę i sami przekształcą się w oprawców? Odpowiedź jest prosta: kolejna tragedia, kolejna zniszczona rodzina, kolejna ofiara. To takie błędne koło.

W świetle prawa nie ma czegoś takiego jak odpowiedzialność moralna, ale opinia publiczna ma odmienne zdanie na ten temat, czy to ze szczerego zrozumienia czy też czystej przekory. Nie ulega jednak wątpliwości, że zarówno Sebastian Fitzek jak i Michael Tsokos są zdecydowanymi przeciwnikami tak niekonsekwentnego systemu.  

Natalia Neisser