Dlatego róbcie to co kochacie! (...) Dopóki macie ciała, róbcie to, co kochacie!

Dlatego róbcie to co kochacie! (...) Dopóki macie ciała, róbcie to, co kochacie!

Sada chwyciła suszącą się bieliznę, którą uprała jej Etsuko, i poczuła miły zapach płynu do płukania. Jej włosy łonowe ukryły się pod majtkami, piżama przykryła najpierw piersi, tatuaże i ramiona, a potem stopy i dłonie, wszystko z wyjątkiem twarzy. Uderzyła ją myśl, że dookoła ludzie chodzą z odsłoniętymi twarzami. Choć skóra na twarzy przecież jest tą samą, która pokrywa piersi czy uda, nikt nie miał problemu z tym, by akurat tę część ciała wystawiać na światło dzienne. Choć akurat twarzami ludzie różnili się między sobą najbardziej. Sada rozłożyła się na posłaniu i wsunęła rękę pod piżamę. Jej skóra w środku nie różniła się specjalnie od tej na zewnątrz. Tę w środku musiała jednak chować — tylko dlatego, że była nieco zaokrąglona. Tylko dlatego, że porosły ją ciemne włosy. Dlaczego uciekamy przed nagością? I jak to jest, że nagle ktoś chce oglądać kogoś innego nago? Dlaczego choćby „tylko koniuszeczki”? Sada pościągała ze swojej leżącej na poduszce twarzy wszystkie części. Poczuła się czysta i lekka, więc ściągnęła też piżamę i bieliznę. Tej nocy spała nago. Gdy śniła, elementy jej twarzy musiały same wrócić na swoje miejsca. W jej śnie pojawiła się Tae i całą noc głaskała śpiącą nago Sadę.

Sada chwyciła suszącą się bieliznę, którą uprała jej Etsuko, i poczuła miły zapach płynu do płukania. Jej włosy łonowe ukryły się pod majtka...

Tej nocy Sadzie przyśnił się ojciec. Szyję przewiązaną miał bandażem, przez który sączyła się krew. Przedzierał się przez krzewy podobne do róż i rozciął ją sobie kolcami. Sada od razu rozpoznała, że ojciec ze snu wędruje z Nepalu do Tybetu. W tej samej chwili znów miała osiem lat. Zamglony krajobraz nabrał ostrości. Na wyschniętych wzgórzach pojawiły się kępki traw. Ojciec przywoływał ją dłonią, więc Sada podbiegła, żeby go dogonić, ale natknęła się na czaszkę bawołu. Orły całkiem już ją wydziobały i jedynie dookoła oczodołów pozostały jeszcze skrawki skóry, którą porastała szorstka jak trawa szczecina, i na której zalęgły się czerwie. — Wyjedzą wszystko, co jeszcze zostało — odezwał się ojciec. Miał chyba na myśli larwy, ale nim Sada się spostrzegła, znalazła w swoich dłoniach kawałek mięsa z kością — musiało należeć do tego padłego bawołu. Mięso rosło w jej rękach. Przyrastało, pokrywało się sierścią i nagle Sada cała stała się jednym wielkim bawołem. Nie wiadomo kiedy ojciec zniknął, a wymarłe pustkowie pokryło się pięknie kwitnącymi hortensjami. Aż do rana Sada patrzyła na świat błyszczącymi oczami bawołu.

Tej nocy Sadzie przyśnił się ojciec. Szyję przewiązaną miał bandażem, przez który sączyła się krew. Przedzierał się przez krzewy podobne do ...