O. Augustyn Pelanowski przyjmuje pozę mędrca stojącego z boku. Nie poucza, nie straszy, nikogo nie nawraca, tylko mówi, co wyczytał w Księdze Apokalipsy św. Jana. A nie są to rzeczy, o których przyjemnie się czyta.

Były paulin głosi prawdy, o których rzadko można usłyszeć na niedzielnych kazaniach. Mówi o potrzebie pokuty i wynagradzania (to uderzyło mnie najmocniej). Bo "kto cierpi pokutę, ten nie cierpi kary". Zaznacza jednak, że trzeba zostać do niej wezwanym - w przeciwnym wypadku pokuta zmieni się w neurozę religijną.

Augustyn Pelanowski mówi także o wydzielaniu czasu dla Boga, do Którego przecież ten czas należy. Osoby deklarujące się jako wierzące często myślą, że tyle (modlitwy, adoracji, różańca) wystarczy; nie ma co przesadzać, ostatecznie pomodlić można się też jutro lub w weekend, gdy będzie więcej czasu. W jednej z kilku dygresji o. Pelanowski snuje też sensowne refleksje na temat spowiedzi św. (łaska przebaczenia "działa" niezależnie od osoby spowiednika, a po pewnym okresie spowiadania się człowiek orientuje się, że jest silniejszy, nie popada w nawykowe zachowania, które niekoniecznie mu służą).

Pięknie o. Pelanowski mówi też o Matce Syna Bożego - że Ona na każdego czeka, bo Jezus Chrystus ustąpił nam miejsca przy Jej sercu. I że w Niej jest ratunek w czasach ostatecznych.

O. Augustyn Pelanowski przyjmuje pozę mędrca stojącego z boku. Nie poucza, nie straszy, nikogo nie nawraca, tylko mówi, co wyczytał w Księdze Apokalipsy św. Jana. A nie są to rzeczy, o których przyjemnie się czyta.

Były paulin głosi prawdy, o których rzadko można usłyszeć na niedzielnych kazaniach. Mówi o potrzebie pokuty i wynagradzania (to uderzyło mnie najmocniej). Bo...