Kap, kap, skapuje krew, do filiżanki, do probówki. Na zdrowie wam wszystkim. Może dolewka? Skrupulatny pomiar, co do minimetra, co do godziny. Jeszcze jeden łyk? Bardzo dobra, dzisiejsza, jeszcze przed chwilą pompowana. No to siup.

Twój przyjaciel pies. Współuczestnik niedoli szympans. Jakiej niedoli? Toż to praca. Łatwa, prosta i przyjemna. Walisz głową w mur, obijasz się o ściany, omamy, głosy w uszach. Placebo. Cukier wierci dziury w mózgu, znudzenie rozlewa się po członkach. Czy to już? Kto pierwszy? Dziwne palpitacje serca, ślina w ustach, kwas w żołądku, nienaturalne, zatrważające, oczy otwarte po granice powiek. Czy to już? Oni wiedzą, recydywa. Zaraz się zacznie.

I zawsze to samo, brak matki, ojciec-Abe. Samolubni rodzice nie chcieli się dzielić sobą. Tęsknota, paraliż, odrętwienie. I choćby życie podało Ci na tacy całe swoje szczęście, choćbyś pławił się w szampanie i spał na wacie cukrowej, zawsze będziesz głodny, zawsze nie do końca, zawsze tylko co. Tęskne spojrzenia. Joy, szczęście, pulchny uśmiech. Jesteś dobrym człowiekiem, tylko nie do końca, zawsze tylko co. Potencjał.

Kap, kap, skapuje krew, do filiżanki, do probówki. Na zdrowie wam wszystkim. Może dolewka? Skrupulatny pomiar, co do minimetra, co do godziny. Jeszcze jeden łyk? Bardzo dobra, dzisiejsza, jeszcze przed chwilą pompowana. No to siup.

Twój przyjaciel pies. Współuczestnik niedoli szympans. Jakiej niedoli? Toż to praca. Łatwa, prosta i przyjemna. Walisz głową w mur, obijasz się...