"Śmierć bliskiej osoby zatrzymuje wszystko, zatrzymuje cały świat. Ale ten świat nadal się kręci" "Nie pozwolę Ci zniknąć " Pana Grzegorza Zalewskiego to w moim odczuciu oda do syna. Próba załatania chociaż odrobinę chronicznego bólu, chęć ocalenia najważniejszego od zapomnienia. Ta spowiedź wypełniona fragmentarycznym zapisem wspomnień i pięknym, lirycznym językiem, jest niczym dłoń dla osieroconych rodziców. Autor podpierając się ogromem publikacji, literatury(także z zakresu psychologii) traktujących o żałobie jak również muzyką, pragnie oswoić śmierć, nadać jej kształt. Zatrzymać to, co składało się na Ulissesa. Ukazuje oblicza straty w całej palecie jej barw, werbalizując to, co spycha się w "tabu". Tu słowa wyrażają niewyobrażalne. Musiałam robić  przerwy w trakcie czytania. Uczucia  wylane z trzewi autora tubalnie dobijały się do drzwi mego serca. Uwalniając to, co przez wiele lat skrzętnie starałam się w sobie schować. Zepchnąć w otchłań zapomnienia. Przyznaję. Konfundujące momentami było zaglądanie do umysłu Pana Grzegorza, jego zdzierania z siebie trudnych jak również pięknych doświadczeń. Intymność zwierzeń zachwyca jednocześnie zatrzymując się gulą w gardle, której nijak nie można się pozbyć. Autor nie zapomina by ubrać czytelnika w tęsknotę, smutek, nadzieję i bezkresną miłość. Dedykując im swe gorzkie słońca i bóle fantomowe. Pokazując jak przetrwał najgorszy czas... że się da. Uświadamiajac jednocześnie , iż najważniejsze jest to, co teraz.Jeśli poszukujecie książki wypełnionej jak rzeka emocjami lub takiej po której zostaje tylko ciężka i znacząca cisza-będzie to doskonały wybór. Już dawno zapis autentycznych przeżyć nie zrobił na mnie takiego wrażenia.Nie mówiąc już o tym jak wielkie zaplecze źródłowe na temat żałoby tu jest. Mam nadzieję, że spowiedź pozwoliła Panu Grzegorzowi choć trochę ukoić ból po stracie syna. Z pewnością znajdzie się w podsumowaniu rocznym.

"Śmierć bliskiej osoby zatrzymuje wszystko, zatrzymuje cały świat. Ale ten świat nadal się kręci" "Nie pozwolę Ci zniknąć " Pana Grzegorza Zalewskiego to w moim odczuciu oda do syna. Próba załatania chociaż odrobinę chronicznego bólu, chęć ocalenia najważniejszego od zapomnienia. Ta spowiedź wypełniona fragmentarycznym zapisem wspomnień i pięknym, lirycznym językiem, jest...