Daniela Handlera poznałam jako Lemonego Snicketa i spędziłam z nim niezliczone wieczory ponad dziesięć lat temu. Wiolettę, Klausa i Słoneczko Baudelaire poznałam wcześniej niż Charles'a Baudelaire'a, a poczucie humoru, nienachalne nawiązania literackie oraz swobodny styl prozy Snicket'a sprawiły, że zostałam z sierotami do końca, mimo mojej nieuchronnej dorosłości. Chcąc nie chcąc, biorąc do ręki "Natychmiast, mocno, naprawdę" liczyłam, że pan Handler swoją prozą dla dorosłych poruszy mnie w analogiczny sposób. I w dużej mierze się nie pomyliłam. Co prawda znacznie trudniej jest tu przywiązać się do bohatera i lepiej go poznać, bo jak ostrzega sam autor, bohaterowie mieszają się nam i mylą, ale to co najbardziej charakterystyczne dla tego pisarza pozostaje. Wnikliwe, nieoczywiste i nieszablonowe opisy ludzkich zachowań i przemyśleń, istotność drobnych szczegółów, swoisty literacki nonkonformizm. Bo, jak sam autor napisał: " Nie chodzi bowiem o brylanty, ptaki, ludzi ani kartofle; nie chodzi o żaden rzeczownik. Cudem są przysłówki- to, jak coś się dzieje."

Daniela Handlera poznałam jako Lemonego Snicketa i spędziłam z nim niezliczone wieczory ponad dziesięć lat temu. Wiolettę, Klausa i Słoneczko Baudelaire poznałam wcześniej niż Charles'a Baudelaire'a, a poczucie humoru, nienachalne nawiązania literackie oraz swobodny styl prozy Snicket'a sprawiły, że zostałam z sierotami do końca, mimo mojej nieuchronnej dorosłości. Chcąc...