Mogłabym napisać, że nie jestem w grupie docelowej tej książki i litościwie pominąć swoją opinię. Czuję się jednak w obowiązku uratować komuś dwadzieścia parę złotych na lepsze czytadło.

Czytając to dziełko czułam się jak przed telewizorem oglądając żenujący serial dla małych chłopców. Same klisze, naiwna fabuła, beznadziejni bohaterowie z powielacza, tragiczny styl. Oto starożytna technologia daje wybrańcom moce chińskich znaków zodiaku (dwanaście sztuk, jest o czym klepać w klawiaturę), ale niszczą ją przy okazji jakiejś potyczki, a co tam, nawet doktorek od magii się nie przejął. Podobno jest geniuszem, ale tekściory ma rodem z gimnazjum. Obowiązkowa ostra lalunia nie dość, że głupia, to jeszcze nie robi nic poza wyglądaniem, bo budżet nie pozwala na wynajęcie kaskadera. Główny bohater jest bliski widzom, bo lubi superbohaterów i zastanawia się, czy też nie robić w tym biznesie. Czarny charakter jest tak komiksowy, że ręce mi opadły po prostu. Dostaliśmy nawet "pomszczę swoich rodziców" dla dodania dramatyzmu metodą wbicia młotkiem. Opisy szczątkowe, poza powtarzanym wielokrotnie do niczego nie potrzebnym rytuałem - uwaga: świecenia jakąś mocą w jeziorka innej mocy. Akcja ma polegać na kompletowaniu tazosów, znaczy, superbohaterów. W części drugiej autor rozwija literackie skrzydła wprowadzając kolejną postać, z którą można się identyfikować, bo śpiewa w zespole i ma rozhisteryzowaną nadopiekuńczą matkę. Nie, dziękuję. Tego się nie da czytać.

Mogłabym napisać, że nie jestem w grupie docelowej tej książki i litościwie pominąć swoją opinię. Czuję się jednak w obowiązku uratować komuś dwadzieścia parę złotych na lepsze czytadło.

Czytając to dziełko czułam się jak przed telewizorem oglądając żenujący serial dla małych chłopców. Same klisze, naiwna fabuła, beznadziejni bohaterowie z powielacza, tragiczny styl. Oto...