To była interesująca pozycja, ale przyznam, że bardzo rozczarowała mnie perspektywa Nadżwy. Omar pisze ciekawie, analizuje swoje życie i zachowanie oraz psychikę ojca na tyle, o ile może ze swojej perspektywy. Widać u niego ruch szarych komórek i informacje są rzeczywiście intrygujące.

Perspektywa Nadżwy frustruje, rozczarowuje i jest banalna.

Kobiet nie szczególnie dużo myśli o świecie, swoim życiu, mężu, czymkolwiek — po prostu akceptuje swój los i płynie z nim jak liść w rzece.

Musi po prostu podążać za mężem-właścicielem, co jest normalne i prawidłowe, i tyle. Nie ma tu mowa o byciu szczęśliwym czy nieszczęśliwym, nie ma mowy o byciu rozczarowanym czy o pragnieniu czegoś więcej, czy nawet analizowaniu swojego życia - Nadżwa istnieje, opiekuje się dziećmi, gotuje mężowi i już. Może trochę jej smutno, że nie może mieć ładnego domu z ładnymi rzeczami i śladowo tęskni za malarstwem, ale bez przesady.

Bardzo przykro się to czyta. Ta kobieta jest nie tylko niewolnicą swojej kultury, ale niewolnicą we własnym umyśle. Orwell napisał: tylko te kilka szarych komórek pod czaszką było TWOJE. U Nadżwy nawet to nie jest jej i jest to tragiczne.

Kiedy jeszcze mogła, malowała, była artystką, ale w jej perspektywie tego w ogóle nie widać - sposób w jaki odbiera świat zdaje się być płytki i może taki właśnie musi być, żeby przetrwać totalną podległość i nie cierpieć.

To była interesująca pozycja, ale przyznam, że bardzo rozczarowała mnie perspektywa Nadżwy. Omar pisze ciekawie, analizuje swoje życie i zachowanie oraz psychikę ojca na tyle, o ile może ze swojej perspektywy. Widać u niego ruch szarych komórek i informacje są rzeczywiście intrygujące.

Perspektywa Nadżwy frustruje, rozczarowuje i jest banalna.

Kobiet nie szczególnie...