Spodobała mi się postać Julii Child i jej zachwyt Francją, "uwielbiała tutejszych ludzi, jedzenie, krajobraz, cywilizowaną atmosferę, swobodne tempo życia" - jak sama mawiała. I nic nie mogło zmienić jej nastawienia - ani brud na ulicy, ani skwar i brak klimatyzacji w domach, ani fakt, że podczas mroźnych zim musieli wraz z Paulem chodzić po mieszkaniu w grubych kurtkach.
Julia tak naprawdę to zwyczajna, przeciętna Amerykanka, która pewnie niczym nie różniłaby się od innych swoich rodaczek, gdyby nie jej niesamowita radość życia. W każdym miejscu, w każdej sytuacji potrafiła dostrzec piękno, była tak spontaniczna w okazywaniu uczuć i wyrażaniu swoich doznań, że podczas lektury miało się wrażenie, iż z każdym słowem czy uśmiechem z jej wnętrza wydobywają się endorfiny, którymi zaraża otoczenie. Tym mnie właśnie urzekła. "Zawsze odpowiadało mi życie istoty beztroskiej jak motyl."
Zafascynowała mnie również jej pasja. Sama przyznała, że zakochała się w kuchni francuskiej: w jej historii, smakach, kreatywności i rytuałach.
Moje serce skradła jednak nie Julia, lecz jej mąż Paul - wspaniały mężczyzna - dyplomata i artysta, który w gotowaniu żony potrafił dostrzec kolejną dziedzinę sztuki. Obserwując wyczyny Julii w kuchni, porównał jej gotowanie do koncertu w wykonaniu orkiestry. Polecam jego list do brata, w którym o tym pisze - s. 109- coś niesamowitego!

Spodobała mi się postać Julii Child i jej zachwyt Francją, "uwielbiała tutejszych ludzi, jedzenie, krajobraz, cywilizowaną atmosferę, swobodne tempo życia" - jak sama mawiała. I nic nie mogło zmienić jej nastawienia - ani brud na ulicy, ani skwar i brak klimatyzacji w domach, ani fakt, że podczas mroźnych zim musieli wraz z Paulem chodzić po mieszkaniu w grubych...