Mam bardzo mieszanie odczucia co do tej lektury. Autor porusza w niej wiele ciekawych kwestii. Między innymi przytoczona w cytacie fikcja i niespełnione pragnienia. Strach przed społecznym brakiem akceptacji, a także brak samoakceptacji. Pojawiają się także kwestie polityczne i patriotyczne.
Książka napisana w dość niecodziennej formie. Przemyślenia autora są przeplatane wierszami. Moim zdaniem zabieg ten był kompletnie niepotrzebny. Sama treść i poruszana problematyka spokojnie wystarczają. Według mnie wiersze wprowadziły za dużo chaosu.
Jeśli chodzi o samo przesłanie utworu, miałbyć on formą terapii i samooczyszczeniem autora. Myślę, że tak było. Czuć, że słowa zawarte w tekście są przepełnione całą gamą uczuć. Jedyne co mnie zastanawia – to, czemu autor, tak mocno uzależnia swoje szczęście od posiadania drugiej osoby.
W tekście pojawia się wiele wzmianek, że to właśnie druga osoba ma być kluczek do szczęścia. Ta jedyna ma wprowadzić kolory w szarą rzeczywistość i stać się sensem życia. Z własnych doświadczeń wiem, że nie wolno uzależniać swoje szczęścia od posiadania drugiej osoby. Tak naprawdę nasze szczęście uzależnione jest tylko i wyłącznie od nas. My posiadamy wszelkie potrzebne atrybuty, aby życie stało się lepsze.
Partner, rodzic, przyjaciel, mąż, żona – to osoby, które powinny trwać w naszym szczęściu. Nie być jego przyczyną, tylko być wsparciem w dążeniu do tego szczęścia. Nikt nie sprawi, że będziemy szczęśliwi, dopóki sami nie odkryjemy tego szczęścia w sobie.

Mam bardzo mieszanie odczucia co do tej lektury. Autor porusza w niej wiele ciekawych kwestii. Między innymi przytoczona w cytacie fikcja i niespełnione pragnienia. Strach przed społecznym brakiem akceptacji, a także brak samoakceptacji. Pojawiają się także kwestie polityczne i patriotyczne.
Książka napisana w dość niecodziennej formie. Przemyślenia autora są przeplatane...