kolejny namacalny dowód na to, że przedstawiciele starej polskiej szkoły reportażu potrafili pięknie – tak, świadomie używam tego określenia – pisać o dramatycznych skutkach rozpadu Jugosławii. oszczędnie, ale trafiając w punkt, bez żadnego efekciarstwa, ale w kilku słowach serwując „samo gęste”.

Jan Piekło jest fenomenalnym kronikarzem, Wojciech Tochman bezkarnie acz z niewątpliwą korzyścią dla czytelnika gmera bohaterom w głowach, a jednak u Tadeusza Olszańskiego jest coś jeszcze, coś, co trudno na pierwszy rzut oka zdefiniować. może to jednak to, że czytając tę akurat pozycję opisującą rzeczy, które w ogóle nie powinny się zdarzyć – nigdzie i nikomu – miałam wrażenie, że ktoś mnie przez te wydarzenia prowadzi za rękę, nie zaś pozostawia samą sobie w morzu chaosu i nieszczęścia. oglądałam, ale czułam się bezpiecznie, za co autorowi mogę tylko podziękować.

co niniejszym czynię i obiecuję, że na pewno jeszcze nie raz będę chciała się tak poczuć

kolejny namacalny dowód na to, że przedstawiciele starej polskiej szkoły reportażu potrafili pięknie – tak, świadomie używam tego określenia – pisać o dramatycznych skutkach rozpadu Jugosławii. oszczędnie, ale trafiając w punkt, bez żadnego efekciarstwa, ale w kilku słowach serwując „samo gęste”.

Jan Piekło jest fenomenalnym kronikarzem, Wojciech Tochman bezkarnie acz z...