Zaczęło się nieźle, od cytatu Sokratesa.
Autorka nie rozwodzi się zbytnio na temat samej definicji szczęścia, które utożsamia z ogólnym zadowoleniem życiowym, sukcesem i intensywnym poczuciem radości (a to tylko dwa z co najmniej czterech znaczeń).
Pierwszy rozdział o małżeństwach i związkach typowy: zadbaj o świeżość, wspólne zainteresowania, rozmowy, niespodzianki i urozmaicenia.
W kolejnym przechodzi już do „psychologii pozytywnej” i determinizmu statystycznego, w którym człowiek jest niewolnikiem liczb i wskaźników. Ileś procent par, które się rozwiodły robiło X, więc nie rób X. Ileś procent par, które się nie rozwiodły robiło Y, więc ty też rób Y. Częste utożsamienie skutków z przyczynami i brak świadomości zjawiska korelacji.
Same ogólniki i banalne porady wyjęte z kołczingu:
Każdy powinien dążyć do tego, aby w ciągu dnia na jedno negatywne wydarzenie, przypadły najmniej trzy pozytywne, a najlepiej pięć, aby zachować współczynnik pozytywności.
Czytelnicy sięgający po takie poradniki najczęściej nie wiedzą co można nazwać pozytywnym wydarzeniem i jak osiągnąć przynajmniej jedno.
Inną „złotą poradą” jest prowadzenie dziennika pozytywnych i negatywnych wydarzeń. Ewentualnie życiowe cierpienia można spisać na kartkę, a tę wrzucić do pudełka i zapomnieć. Pomocne w rój.

Kolejna banalna i niezbyt przemyślana porada: „Jeśli partner ma na ciebie negatywny wpływ, możesz porozmawiać o tym z rodziną, która pomoże ci się go pozbyć”. Mhm. A jak to rozpoznać? Co jeśli czytelniczka jest toksykiem z patologicznej rodziny, której partner chciał pomóc dojrzeć (co oczywiście dla takiej osoby jest nieprzyjemne i trudne)? Pójdzie do rodziny i uzyska potwierdzenie: „No tak, pogoń go. Nikt nie będzie ci mówił jak masz żyć”.

Na drugim rozdziale się zatrzymałem, bo mam alergię na „psychologię pozytywną”. Być może gdzieniegdzie są jakieś pojedyncze ciekawostki, ale jak sobie człowiek napcha głowę bzdetami, to całość mu bardziej zaszkodzi niż pomoże.

Drodzy amatorzy „życiowych poradników”, nie idźcie na łatwiznę – sięgnijcie po poważną literaturę z psychologii i filozofii. Nie wiecie jak żyć? Tam się dowiecie! Sokrates, Platon, Arystoteles, stoicy, doktorzy Kościoła, Jung, Adler, Dąbrowski, Frankl, Peterson… Tu potrzeba zadbać o higienę myślenia. Tu trzeba uzdrowić ducha.

Dajcie sobie spokój z tymi zabobonami „psychologii pozytywnej”: „Wszyscy powinni się więcej uśmiechać” – cóż, Dąbrowski i Jung zgodnie twierdzą, że im człowiek dojrzalszy (im bardziej rozwinięta osobowość), tym rzadziej się uśmiecha zewnętrznie, a częściej wewnętrznie, w duchu, do Boga i samego siebie.

Przykładowy cytat z książki "Szczęście na manowcach" (która będzie DUŻO lepszym pomysłem):
„Samorealizacja, a raczej samospełnienie, jest wartością podobną do szczęścia. Uzasadniłem już wcześniej tezę, że samorealizacja (samospełnienie), podobnie jak szczęście, ma naturę paradoksalną: jeśli się do niej dąży wprost – oddala się; jeśli natomiast robimy coś innego – staramy się żyć sensownie, służyć wartościom, realizować swoje powołanie itp. – pojawia się w nas jako „owoc”, produkt uboczny takiego właśnie życia”. Jan Galarowicz

Zaczęło się nieźle, od cytatu Sokratesa.
Autorka nie rozwodzi się zbytnio na temat samej definicji szczęścia, które utożsamia z ogólnym zadowoleniem życiowym, sukcesem i intensywnym poczuciem radości (a to tylko dwa z co najmniej czterech znaczeń).
Pierwszy rozdział o małżeństwach i związkach typowy: zadbaj o świeżość, wspólne zainteresowania, rozmowy, niespodzianki i...