Mit ludożercy. Antropologia i antropofagia to jedna z najbardziej oryginalnych prac w amerykańskiej antropologii społecznej drugiej połowy XX wieku. Dzieło zaczepne i całkowicie osobne, chociaż wywody Arensa można by usytuować w nurcie krytyki kolonializmu, naukowego warsztatu etnografa oraz dekonstrukcji literatury podróżniczej. Autor konsekwentnie przedstawia kanibalizm jako zjawisko niepewne, o wątłym uzasadnieniu źródłowym, istniejące przede wszystkim w kulturowej wyobraźni, a także mające funkcję uniwersalnego operatora stosunków między grupami społecznymi. Konfrontuje się z fantazmatami, przekłamaniami i wymową odkryć archeologicznych. Dostrzegłszy w obrazie dzikiego, brutalnego ludożercy kontrowersję wiecznie aktualną, stawia w jednym szeregu opisy podboju Nowego Świata i tezy zawarte w nowoczesnym piśmiennictwie akademickim, uzurpującym sobie prawa do obiektywizmu.


"Termin «kanibal», twierdzi Arens, to zbiorowa etykietka, jaką każda grupa naznacza inną grupę, tę, która «jest po drugiej stronie wzgórza», o której często niewiele wie, nie potrafiąc zrozumieć innego sposobu życia, innych zwyczajów kulinarnych, obyczajów seksualnych i sposobów przyozdabiania ciała. Ten sam mechanizm jest widoczny w opisach kultur pozaeuropejskich sporządzanych przez badaczy wywodzących się z cywilizacji zachodniej, w której obrębie konsumpcja ludzkiego mięsa należy do najbardziej strzeżonego tabu. Argumentacja Arensa zmierza ku temu, by pokazać, jak tworzyła się wizja świata zaludnionego przez kanibali, nieodmiennie należących do «innych», a nie do «nas»".

z recenzji Wojciecha Józefa Burszty