Powieść „Miłość niczyja” została napisana w duecie, w efekcie czego nie wiem, kogo besztać za stworzenie tak irytujących postaci. Usposobienie Anny dosłownie wyprowadzało mnie z równowagi. Bohaterka obwinia o swoje nieszczęście męża i dzieci - a przecież sama podjęła decyzję zarówno o zamążpójściu, jak i macierzyństwie. Anna nie widzi swojej winy w niczym, za to tępi swojego męża za to, że lubi sobie zjeść coś z keczupem (bo to takie wsiurskie) i oglądać telewizję (bo przecież powinien rzeźbić, grać na harfie lub pisać wiersze). Jeśli „Miłość Niczyja” niesie ze sobą jakiś morał, to brzmi on następująco: nie bierz odpowiedzialności za swoje błędy, jest dookoła ogrom osób, które możesz obarczyć winą. Powieść jest też ogromną pochwałą dla niepraktycznego romantyzmu. Według duetu Bogacki/Jurkiewicz gotowanie, sprzątanie i dbanie o rodzinę jest zbyt przyziemne. Morten i Anna żyją w przekonaniu, że zostali stworzeni do wyższych celów, niż zwyczajne życie. Jestem ciekawa, czy w ewentualnej kontynuacji parka ta żywi się cytatami Depeche Mode i słowem „dusza” (w książce pada ono ok. 100 razy). Czymś muszą, skoro gardzą normalną pracą. Co do Mortena - to taki edgy boomer. Typowy facet, który chce być mhrochny i cool, uznaje jedynie muzykę lat 80. Na samym początku książki - gdy pokazana jest praca Mortena w radio - wręcz umierałam z zażenowania przy jego tekstach typu „Nie gódźmy się na byle jaką rzeczywistość”. Przyłączyłabym takie radio w mgnieniu oka. Dodatkowo powieść bardzo zakrzywia obraz pracy radiowca. Według duetu Bogacki/Jurkiewicz jest to jakiś szaman dusz, psycholog dla słuchaczy. Czy ta „nie tylko literacka para” słuchała kiedyś radia?

Warto wspomnieć również o tym, że książka propaguje szkodliwy obraz związków. Mąż Anny - pracujący, dobrze zarabiający, przyziemny - jest przedstawiany jako zło. Z kolei ćpający Morten to już świetna partia. W końcu łobuz kocha najbardziej.

W mojej recenzji chcę również wspomnieć o Urszuli Bańcerek, odpowiedzialnej za korektę książki. W życiu nie widziałam tylu błędów w tak krótkiej powieści. Anna wielokrotnie przechodzi kryzys identyfikacji seksualnej, bo pojawiają się określenia „Anna wiedział”, „Anna powiedział”. Z kolei raz nagle narracja książki zmienia się na pierwszą osobę. W książce brakuje przecinków, pojawiają się też żenujące literówki. Miałam wrażenie, że czytam blogowe opowiadanie, a nie poważną powieść. Nie polecam tej książki nikomu, mimo zaledwie 175 stron męczyłam ją ponad miesiąc.

Powieść „Miłość niczyja” została napisana w duecie, w efekcie czego nie wiem, kogo besztać za stworzenie tak irytujących postaci. Usposobienie Anny dosłownie wyprowadzało mnie z równowagi. Bohaterka obwinia o swoje nieszczęście męża i dzieci - a przecież sama podjęła decyzję zarówno o zamążpójściu, jak i macierzyństwie. Anna nie widzi swojej winy w niczym, za to tępi...