Książka nad książkami to tytuł znakomitego i po wielekroć wznawianego przez rozmaite oficyny poetyckie wprowadzania do lektury Starego Testamentu, które wyszło z pod pióra Anny Kamieńskiej. Do tej książki nawiązują swym tytułem napisane przez jej syna, Pawła Śpiewaka, Midrasze, czyli poszukiwania, próby coraz głębszego odczytania sensu Pism, owoc medytacji nad Torą (Pięcioksięgiem Mojżesza) i pozostałą częścią Biblii Hebrajskiej. Księga nad księgami dotyczy Pierwszej Księgi Mojżeszowej, a zarazem pierwszej księgi Biblii (Bereszit, Genesis) - Księgi Rodzaju.
Godzinami rozmawiałem z moją matką o Biblii. Ta rozmowa trwa we mnie i gdy piszę, moim pierwszym odruchem jest zadzwonić do niej, spotkać się i chwilkę pogadać. Czuje jej nieobecność i brak dotkliwie. Od niej nauczyłem się najwięcej. Ciągle wracała do Księgi. Pragnęła ją poznać swoją mądrością , modlitwą poetycką , wrażliwością. Midrasze bywają zarówno poważne, jak i zabawne. Niektóre rodzą się nie z potrzeby religijnej, lecz z potrzeby opowiadania i słuchania historii. Tej samej potrzeby, którą odnajdujemy w Odysei czy w Zimowych opowieściach Karen Blixen. Uwielbiam czytać midrasze. Bez nich suchy tekst Tory przypomina jesienne drzewo. Nabiera barwy, gęstość głębi gdy obrasta midraszami. Midrasze wdzierają się w niedomówienia i w skrót, zawsze zadając sobie pytanie pierwsze: dlaczego? Pierwsze dlaczego odsyła do kolejnego. Z każdym pytaniem odsłania się inna warstwa tekstu. Aż w wreszcie pada pytanie, na które nie ma odpowiedzi. Midrasz milknie. I on okazuje się bezradny. Nieskończone okazuje się znów niedostępne.