BŁĘDNE WYBORY

Od razu warto uzmysłowić sobie dość specyficzne cechy prozy Saramago - mianowicie, tak jak w ,,Mieście ślepców”; brak wyodrębnienia dialogów (te są wplecione w narrację), imion, nazwisk; jest za to bardzo kwiecisty styl, rozbudowane frazy, dygresje, zdania wielokrotnie złożone, pieczołowite wyliczenia (tzn. nie w sensie matematycznym, a wymienianie po kolei danych elementów), czasami także subtelna ironia i uwagi narratora o bieżąco opowiadanej historii. Mnie ten styl przypadł do gustu (choć nie tak bardzo, jak w ,,Mieście ślepców”), w znacznym stopniu przełożył się na przyjemność i płynność czytania, chociaż gdyby książka była dłuższa, to pewnie stwierdziłbym, że momentami się wlecze.
Nie bez powodu przywołuję ,,Miasto ślepców” - zdecydowanie warto sięgnąć najpierw po nie, a dopiero potem przeczytać niniejszą powieść; inaczej sporo straci się z fabuły tej pierwszej, którą oceniam jako zdecydowanie lepszą i poruszającą. Tutaj, w ,,Mieście białych kart” historia jest mniej uniwersalna, mniej post-apo, jest prowadzona z kilku perspektyw (choć nie przez całą powieść), a ponadto od pewnego momentu fabuła poszła w nieco innym kierunku, niż się spodziewałem. Wydawało mi się, chociaż to pewnie błędne wrażenie, że początek zwiastował zupełnie inną treść i inne wątki. A wątki, na które położony jest największy nacisk to mechanizmy rządzące polityką, funkcjonowanie władzy oraz gra o wpływy; i właśnie to wszystko, według mnie, przedstawione jest dobrze, niekiedy z bezwzględną celnością. Każdy, kto śledzi polityczną scenę obojętnie jakiego państwa, po lekturze stwierdzi, że niektóre zachowania i wydarzenia widział już wcześniej.

OCENA: 6,5/10, a dostosowując do skali LC niech będzie 7 (z minusem). Nie było źle, lecz jednocześnie myślę, że autor nie do końca wykorzystał ten pomysł; nie spojlerując zbytnio powiem, że w efekcie wyszło za dużo perspektywy władzy, a za mało perspektywy obywateli. Gdyby tylko w tytule nie było słowa ,,miasto” ;-). Bo to zdecydowanie nie jest to, co w ,,Mieście ślepców” - nie ta tematyka i nie ta jakość.

BŁĘDNE WYBORY

Od razu warto uzmysłowić sobie dość specyficzne cechy prozy Saramago - mianowicie, tak jak w ,,Mieście ślepców”; brak wyodrębnienia dialogów (te są wplecione w narrację), imion, nazwisk; jest za to bardzo kwiecisty styl, rozbudowane frazy, dygresje, zdania wielokrotnie złożone, pieczołowite wyliczenia (tzn. nie w sensie matematycznym, a wymienianie po kolei...