Przyznam szczerze, iż jestem w wielkim szoku, że dotąd jeszcze nie słyszałem o historii Edmunda Kolanowskiego.

Sam tytuł i okładka sugerują, że lekturą, którą dziś recenzuję, będzie dotyczyła drastycznej historii. Nie spodziewałem się, że aż tak. Jak dotąd, nie miałem styczności z reportażami, które opisywałyby zwyrodnialców borykających się z nekrofilią. Aż ciężko uwierzyć, że to co przeczytałem na łamach Martwych ciał działo się naprawdę.

Nie chciałbym pastwić się nad autorami, niczym Edmund Kolanowski nad swoimi ofiarami, ale niestety czuję się w obowiązku wspomnieć o kilku mankamentach tej książki. Oczywiście reportaż rządzi się swoimi prawami, jednak ta lektura była dla mnie nieco chaotyczna, a sposób jej narracji był dla mnie zwyczajnie... niewygodny.

Wspomniana pozycja momentami miała według mnie zbyt szybki rytm. Krótkie zdania uciekały niczym życie z ofiary morderstwa. Co więcej, bywały też chwile, kiedy tempo książki niepotrzebnie się dłużyło i miałem wrażenie, jak gdybym po prostu czytał akta sprawy.

Reportaż ten brzmi, jak gdyby został napisany w czasach PRLu. Nie wiem, czy był to celowy zabieg, aby przenieść czytelnika do czasów, kiedy toczył się proces słynnego wówczas nekrofila, jednak niestety nie przypadło mi to do gustu.

Ta historia miała naprawdę wielki potencjał. Niestety z mojej perspektywy nie został on wykorzystany. Mimo iż czytałem wydanie drugie, poprawione. Mimo wszystko nie poddaję się i planuję jeszcze sięgnąć po jakąś inną książkę, którą napisał Michał Larek. Może kryminał w jego wykonaniu wypadnie w moich oczach lepiej? ;)

Przyznam szczerze, iż jestem w wielkim szoku, że dotąd jeszcze nie słyszałem o historii Edmunda Kolanowskiego.

Sam tytuł i okładka sugerują, że lekturą, którą dziś recenzuję, będzie dotyczyła drastycznej historii. Nie spodziewałem się, że aż tak. Jak dotąd, nie miałem styczności z reportażami, które opisywałyby zwyrodnialców borykających się z nekrofilią. Aż ciężko...