Patrick Norbert i Tanino Liberatore "Lucy, nadzieja" @kultura_gniewu

Opowiadanie o czasach sprzed prawie 4 milionów lat, jest tyleż intrygujace, co ryzykowne. Nie ma przecież wielu źródeł, dlatego można popaść w śmieszność, można odpłynąć z wyobraźnią w rejony nieakceptowalne lub osiąść na mieliznach pretensjonalności. Na szczęście autorom "Lucy" udało się uniknąć tych pułapek. Ten komiks dobrze się broni. Przede wszystkim, na szczęście, autorzy zrezygnowali z dymków (pozdro dla kumatych), a narracja offowa jest dobrze wyważona i nie ma ścian tekstu. Rdzeniem fabuły i chyba tak naprawdę clue całego komiksu, jest pokazanie rodzącej się świadomości protoplastów naszego gatunku. Budzących się instynktów, odruchów, zachowań, które towarzyszą współczesnym od urodzenia do śmierci. Nigdy nie zapomnę momentu, w którym Lucy, siedzącą na drzewie i przytulajaca dziecko, spogląda w nocne niebo i podziwia gwiazdy. Albo chwili, gdy dostrzega swoje odbicie w wodzie. To są momenty, które budują klimat, to są momenty, które powodują, że tak naprawdę dopiero po latach stwierdzasz, czy coś było dobre i warte uznania. No i Liberatore! Rysuje podobnie ekspresyjnie jak w Ranxie, kocham ten jego naturalizm, dzikie emocje, nie pomyliłbym jego stylu z żadnym innym artystą. "Lucy" to bardzo dobra rzecz, kapitalnie narysowana, z fajną poetyką wypowiedzi, oryginalnie umiejscowiona i dająca ciekawy punkt wyjścia do rozmowy.

Patrick Norbert i Tanino Liberatore "Lucy, nadzieja" @kultura_gniewu

Opowiadanie o czasach sprzed prawie 4 milionów lat, jest tyleż intrygujace, co ryzykowne. Nie ma przecież wielu źródeł, dlatego można popaść w śmieszność, można odpłynąć z wyobraźnią w rejony nieakceptowalne lub osiąść na mieliznach pretensjonalności. Na szczęście autorom "Lucy" udało się uniknąć tych...