W czasach licealnych jednym z moich ulubionych autorów był Erich Segal. Przeczytałam wtedy cały jego dorobek od deski do deski, ale nie ma co ukrywać, jak na nastolatkę przystało, najbardziej wzruszyłam się na wyjątkowej historii o miłości jego autorstwa, czyli "Love Story".

Nastolatką już nie jest, o łatwość wzruszeń przy twardej skórze jakiej nabawiłam się przez dorosłe życie nie ma już mowy, ale ciekawość tego jak po latach odbiorę opowieść o miłości, której życie nie dało szansy, skłoniła mnie do tego, żeby wrócić do dawnego ulubieńca. Żeby jednak nie wchodzić zupełnie w tych samych butach do tej samej rzeki pokusiłam się tym razem na kontakt z oryginałem, co więcej wersję anglojęzyczną przeczytał mi sam Autor.

I … eksperyment się powiódł o tyle, że faktycznie mimo upływu czasu historia Olivera i Jenny wciąż wzrusza, chociaż tym razem jedynie łezka się w oku zakręciła i potoku łez już nie wylewałam.

Poznajmy zatem parę książkowych kochanków - on Oliver, a raczej Oliver Barrett IV, jest studentem prawa na Harvardzie. Już sama uczelnia go nobilituje do grona elity, ale dodatkowo z racji pochodzenia zaliczany jest do śmietanki towarzyskiej i stanowi tzw. dobrą partię. Jego zamożna, ustosunkowana rodzina, oczekuje od niego nie tylko pewnych standardów społecznych, ale także tego, by wybranka jego serca była co najmniej jego godna. Tym samym rodzice marzą o synowej, której status społeczny będzie powodem do dumy i możliwością wzbudzania zazdrości wśród znajomych. Tylko, że Oliver poznaje Jenny i jego serce od tego momentu zaczyna bić tylko dla niej. Jenny Cavilleri jest niewątpliwie piękna i inteligentna, jednak daleko jej do wymagań przyszłych teściów. Ona jest uczennicą konserwatorium muzycznego na Uniwersytecie Radcliffe i niestety na swoje nieszczęście pochodzi z ubogiej robotniczej rodziny robotniczej. Na całe szczęście Olivier ma więcej oleju w głowie niż jego rodzina i kiedy zakochuje się w Jenny świata poza nią nie widzi. Ich miłość zdaje się zatem przekraczać wszelkie możliwie bariery, z wyjątkiem jednej, która sprawia, że młodym kochankom nie dane będzie długo cieszyć się wspólnym szczęściem.

I tu pojawi się miejsce na łzy dla tych, który jeszcze tej historii nie znają. Dlaczego? Dlatego, że „Love story” stało się dzisiaj już nie tylko kultowym romansem, ale przede wszystkim historią o walce z przeciwnościami losu. Segal pokazuje, jak para stawia czoła oporom rodziny, społeczeństwa i własnym lękom, aby być razem. Ich relacja rozwija się na tle różnic kulturowych i społecznych, co czyni ją jeszcze bardziej inspirującą. Poza tym jego język narracji jest tak wzruszający, że nie sposób jest tłumić emocje w sobie. Wraz z parą kochanków czytelnik przeżywał będzie ich wzloty i upadki, razem z nimi śmiał się i płakał. I bardzo dobrze, bo ich emocje są autentyczne i łatwo jest się z nimi utożsamić.

Jeśli zatem potrzebujecie klasycznego wyciskacza łez, ale na bardzo dobrym poziomie „Love story” jest idealną opowieścią dla Was. Tylko przed czytaniem przygotujcie sobie karton chusteczek i pamiętajcie, że Was ostrzegałam, że może być łzawo. Ja polecam.

W czasach licealnych jednym z moich ulubionych autorów był Erich Segal. Przeczytałam wtedy cały jego dorobek od deski do deski, ale nie ma co ukrywać, jak na nastolatkę przystało, najbardziej wzruszyłam się na wyjątkowej historii o miłości jego autorstwa, czyli "Love Story".

Nastolatką już nie jest, o łatwość wzruszeń przy twardej skórze jakiej nabawiłam się przez dorosłe...