W życiu każdego człowieka przychodzą momenty, kiedy pojawia się zmiana. Czasem spada na człowieka jak grom z jasnego nieba, bez jakiegokolwiek ostrzeżenia, kiedy indziej zapowiada swoje nadejście na długo wcześniej, wysyłając swoiste S.O.S. do adresata. Czasem pozwala przygotować się, uzbroić w siły, przeanalizować możliwe opcje i wybrać najlepszą alternatywę, innym razem nie pozostawia na człowieku suchej nitki, niszcząc doszczętnie cały uporządkowany świat, a wprowadzając novum, wymagające wysiłku adaptacyjnego. W każdym jednak przypadku zmiana wiąże się z wyzwaniem stawianym przed człowiekiem, czekającym na to czy podoła. Wyzwaniem jest również dla mnie książka Anety Borewicz – Księżycowe Cienie. Powieść zgoła inna od tych, które przyszło mi czytać dotychczas, delikatna obyczajówka, pełna ciepła i subtelnej refleksji. Zmiana dotychczasowego schematu przyjemnej lektury. Na lepsze?

Powieść toczy się wokół losów Marii, kobiety, którą życie doprowadziło na skraj przepaści, konieczności podjęcia decyzji trudnych i niosących za sobą wiele konsekwencji. Bohaterka znajduje się w momencie, kiedy to na nowo musi ułożyć puzzle swojego życia, zaczynając od nadania mu ram, powoli uzupełniając o kolejne elementy. Jest to moment zderzenia z wieloma emocjami, przemyśleniami, powracającymi sytuacjami z przeszłości, z których każda niesie za sobą coś innego – wzruszenie, ciepło, radość, ale też smutek i łzy. Ma za sobą nieudane i w dodatku niezbyt zdrowe małżeństwo i bagaż doświadczeń. W tym momencie jej droga przecina się nagle z drogą Adama, przyjaciela z dzieciństwa. Mężczyzna, również niosący plecak życiowych trudności, rozczarowań czy niespełnionych tęsknot, przyprawia bohaterkę o nagły zawrót głowy. Oboje poddają się emocjom, które wywołuje w nich wspólnie spędzona chwila, dają upust uczuciom od lat tłumionym w sercach… W tym oto miejscu rodzi się we mnie wizja powieści – romansu, wątku miłosnego, rozwoju wydarzeń. Jakież więc jest moje zdziwienie, gdy nic takiego na kartach powieści się nie pojawia, a w zamian za to moja bohaterka pakuje manatki, barykaduje się w małym domku na końcu świata (Suwalszczyzna – kraina końca wszystkiego) i zaczyna… myśleć.

Pełna recenzja książki na:
http://moznaprzeczytac.pl/ksiezycowe-cienie-aneta-borewicz/

W życiu każdego człowieka przychodzą momenty, kiedy pojawia się zmiana. Czasem spada na człowieka jak grom z jasnego nieba, bez jakiegokolwiek ostrzeżenia, kiedy indziej zapowiada swoje nadejście na długo wcześniej, wysyłając swoiste S.O.S. do adresata. Czasem pozwala przygotować się, uzbroić w siły, przeanalizować możliwe opcje i wybrać najlepszą alternatywę, innym razem...